Gaz's Rockin' Blues in Soho. Wij gingen erheen. Een club voor kunstenaars met hoeden. Bárstensvol ideeën (de wereld is aan mensen met ideeën).
En ook wel wat voor the common herd. Gelukkig maar.
We gingen erheen met King's Players, theaterlieden. Britse dandy's, vreemd maar very interesting indeed. Very.
Mensen die we hebben ontmoet en niet zullen vergeten:
- iemand die zich verloren voelde omdat hij niets roods droeg vandaag.
- ...
- Lily Allen (in de verte)
- ...
- iemand met een idee voor een minimalistische film (jaja, de wereld is aan mensen met ideeën): een kamer waarin niets gebeurt, behalve een mier die voorbijkruipt. Je ziet het of je ziet het niet.
- ...
- Shakespeare in love.
- ...
- zwarte creep named Richard. In French 'Richaar', zei hij. Onze eerste Richard ooit ontmoet. Wat een desillusie.
- ...
- mooie filmmaakster met Emma Watson-accent.
- ...
- twee aziatische creeps. De ene vroeg: 'Do you think I'm beautiful?' De andere kon niet praten. Alleen grijnzen.
De muziek was van het beste soort. Blues, reggae, rock'n roll. En een zanger met tanden als Jacques Brel.
Idee van Rosie en Melanie voor de toekomst: rock'n roll-les volgen.
Niet dat het er ooit van zal komen. Maar het is een idee. En de wereld is aan mensen met ideeën.
1 comment:
Hallo Judith (en Doppe),
Die rode foto’s - als ik niet beter wist, zou ik raden dat ze in de vijftiger jaren gemaakt zijn, niet in Londen, maar in een of andere Parijse kelder vol existentialisten, bijvoorbeeld tijdens een optreden van Boris Vian of Juliette Gréco. Vooral de foto in het midden is geweldig. Dat onverbeterlijke sfumato en de Gioconda-glimlach van die zeer jonge Simone de Beauvoir zouden da Vinci jaloers gemaakt hebben…
Nog even een voetnoot bij jullie ‘eerste Richard ooit ontmoet.’ Dat zal wel kloppen, maar wat jou betreft, Judith, vind ik dat bijzonder jammer, want ik kan nu toch even niet anders dan aan je grootvader denken die je enkel van een paar foto’s kent. Hij heette immers Richard, op zijn Frans uitgesproken, maar door de meeste mensen die hem kenden in een lichtjes dialectische vorm ‘Reesjaar’ genoemd. Pech toch dat jullie elkaar nooit gekend hebben. Ik denk, en nu formuleer ik het zeer in mineur, dat het tussen hem en jou (en tussen hem en je zus) aardig geklikt zou hebben. Hoe hij toevallig heette en of dat op een gegeven moment mooi of niet mooi gevonden wordt, doet dan nog weinig ter zake.
Beste groet van je vader, die het –zeker in het Engels- ook al met een wat bedenkelijke naam moet stellen, maar daar niet echt onder gebukt gaat.
Post a Comment