Dit was het resultaat

...

Met héél veel dank aan de uiterst sympathieke fotograaf Pieter Morlion, die overigens een erg mooie blog heeft:

morlion.net

En ná de examens volgt de kroon op het werk.

De kers op de taart.

Dat waar het eigenlijk allemaal om te doen was:

Dan krijgt onze blog een nieuwe titel-achtergrond, als nooit tevoren.

BLISS II

...
Maandag 19 mei. Een jongen genaamd Pieter Morlion trok zijn rode streepjestrui aan en stak zijn materiaal in een tas.
Hij wist precies wat hem te doen stond.
Hij wandelde naar de MacDonalds, alwaar hij één minuut voor 8 aankwam.
Hij keek wat rond zich heen, en dan naar boven, want uit de lucht kwamen vreemde - niet zo stoere - gilletjes. (En ook wel veel gelach).

Hij zag twee stipjes die langzaam groter werden, en zwaaide.
Het waren Rosie en Melanie, die zich hadden vastgeklampt aan hun paraplus.
Ze waren er blijkbaar in geslaagd van de Bagattenstraat naar de MacDonalds te vliegen, en landden nu zeer onelegant.

Pieter Morlion wandelde samen met Rosie en Melanie naar de graslei.
Daar haalde hij zijn materiaal boven.
En Rosie en Melanie hun paraplu.

Toen wandelden ze van hot naar her. En van hier naar daar. En van hier naar her.

Dit alles had een doel.
(Dat is iets voor de volgende post.)

BLISS

...
Op maandag 19 mei, om twintig voor acht, belde Rosie aan bij Melanie.
Kom binnen, zei Melanie.

Als iemand anders op dat moment in de buurt was geweest, had die het meteen gevoeld: er stond iets te gebeuren.

Rosie en Melanie wisselden blikken van verstandhouding en glimlachten. Ze wisten precies wat van hen verwacht werd.
Ze gingen naar buiten en openden hun paraplu. Plots werden ze door een windvlaag de lucht in gezogen. Toch vonden ze het ongepast gilletjes te slaken. Stoer hielden ze zich vast.

Toen ze boven de MacDonalds vlogen, zagen ze beneden een rood stipje dat zwaaide.
Een beetje onhandig daalden ze neer. Precies op tijd. 8 uur stipt. Het moment van de Afspraak.

De jongen op de afspraak had vanalles bij zich. (Zijn identiteit blijft nog even geheim.)
R & M & de jongen wandelden naar de Graslei, waar ze vanalles uitspookten:

Ze gingen langs het water zitten.
Ze gingen op paaltjes staan (de jongen op vuilnisbakken)
Ze maakten hoge (of niet zo hoge) sprongen (van euforie?)
En de jongen werd bijna overreden door een bus (met een jolige buschauffeur erin)

Dit alles had een doel. Natuurlijk.
(maar dat is iets voor de volgende post)

Eén ding is duidelijk: Rosie en Melanie hebben op 19 mei één van hun levensdoelen vervuld.
(En hun grote paraplu kapotgemaakt.)

Anticipatie

Er zit iets aan te komen... Iets spannends!

Heeft het veel zin dat ik dit schrijf?
Nee! Helemaal niet!

Alhoewel
Anticipatie is vaak net zo leuk als datgene wat men anticipeert.

(Hopelijk is iedereen nu razend nieuwsgierig.)