Laatste bericht directly from London

Gisteren hebben Melanie en ik iets zéér vermeldenswaardig meegemaakt, e doch zal het verslag moeten wachten tot we thuis zijn.

Nu hebben we het te druk met inpakken, afscheidnemen, vertrekken, onderweg zijn en aankomen.

Dit laatste bericht directly from London is dan ook haastig bij elkaar getypt in mijn lege -maar nog steeds ontzettend warme- kamer in Hampstead.

Melanie staat nu al face-to-face met de moeilijkheid onze drie maanden Londen in een 'kleine auto' te krijgen (de zombie moèt mee).

Wij groeten jullie -voorlopig- een laatste keer met: 'Lots of Love from London'!

Update: Lord Cameron 116

Met dank aan:

Kathleen Slalina & Albrecht (Danke) Handke

Anna & Laura

Pluisje, Foes, Koes, Zoé, Goesje, Moes, Boesje & Meesje

Nonkel Plok

Patricia Chandler

Transport for London

Karlien

Eline

Aïn

Berty & Gerty

Toneelkamp 2007

De Morgen

Diverse cultuur-huizen in London

Absolute Vintage

King’s College

Hampstead Bar

Côte d’Or

YO! Opera Festival

Harrods

en Judith.

What everyone should know about the 25th of december

Kerstdag in Londen is heilig. Echt écht écht heilig.
Vierentwintig december: wij wokten, dronken wijn, aten fruitsla, gingen naar een kerstmis(mis).
MAAR.
Klokslag twaalf: geen bussen, geen tube, geen treinen meer.

In LONDON?

We couldn't believe it.
Drie zatte zotten op Finchley Road brachten ons opheldering:
No busses tonight.
And none tomorrow.
Take a cab.

Melanie, Bram en Thomas namen een local licensed cab op de Kidderpore Avenue. Óp naar het centrum van London.
Ik wuifde hen na.

I was stuck in Hampstead on Christmas day.
But actually I didn't mind at all..

Wishes from a Ferris wheel

Wishes from Rosie and Melanie

...

Beloning voor de oplosser van de rebus

...
De scène uit Trainspotting die de harten van Rosie en Melanie deed opspringen:

Bij Pat in Yorkshire

...
Het begin: een coach van London naar Yorkshire.

Het landschap gleed voorbij en wij vulden de tijd met imagining hoe onze host zou zijn.
Hoe haar huis zou zijn.
En haar katten.

Én het eten. Natuurlijk. Want dat was het enige wat ons was verteld: They feed you well.

De bus stopte en daar stond ze: Patricia Chandler. Met een Engelse a.
Een oude dame met een warme rode jas en wit haar.
Die onvergetelijke dingen zei.

Aan de traffic lights: Shall we push that button, in case it does something?

We bezochten York Minster. Een enorme kathedraal. The seat of the archbishop of York.

Patricia betaalde voor ons. Ietwat verbazend, met kredietkaart. I insist. It's only plastic money, so I won't notice.

In een slaapverwekkend warme auto reden we naar Thirsk. Rond 4 p.m. I try to avoid driving in the dark.

Naar een huis vol potjes (expiry date: october 1986), boeken, beeldjes, tapijtjes, kadertjes en valse bloemen.
En zonder tv of computer.

Alwaar drie katten en een heleboel ganzen, eenden en kippen ons opwachtten. Om gevoederd te worden. (Het varken was overleden.)

Wij werden ook gevoederd. Yes, she fed us well indeed. We kregen chocoladecake. En thee.

Pat: Would you like tea? No no, probably not...
Wij (naar elkaar kijkend): uhm yes, actually we wóuld like to have tea.
Pat: Milk?
Wij: No thanks.
Pat: No milk? Are you certain?
Wij: Yes we are.
Pat: Those Belgians. How does your prime minister, Mister Haan (ze doelt op De Haene) drink his tea? Without milk?
Wij: He probably drinks coffee in stead of tea.
Pat: O dear. Those Belgians.

De katten heetten Oscar, Ginger en Scallywag (the naughty one, won't eat his medecine). Ze waren enorm, harig en ros. (Nee niet ros. Ginger.)

Gesprekken tussen Patricia en haar katten:

Pat: They don't have a government, do they, Petkins? They do perfectly without one.
Ginger: (spint)

Pat: O you naughty cat. You like the fuss, don't you? You'll miss the fuss when the Belgian ladies are gone, won't you?
Scallywag: (spint)

Pat: Let's put on the radio, shall we, Oscar? See if Belgium has a government yet.
Oscar: (spint)


We kookten samen.
Met ontstellend grote hoeveelheden echte boter. They say it makes you fat, but I like it.
Én rozijntjes. In alles. Yes, I like sultana's.
Én room. 'I think the cream is in a tipping stage now.'

En gingen toen slapen in een zeer warm bed in een zeer koude kamer.


Zeer behaaglijk. Dankzij de zeven lagen spreitjes en breikleedjes en dekentjes. (Net de prinses op de erwt. Onder de erwt.)


We woke up. Ontbeten. (Pat was naar de kerk.)

En gingen de misty moors bekijken. 'We're in the clouds now.'

En een vervallen kasteel. I am a life member of the National Trust. Can we get in for free?

En een monastery. Waar Patricia zélf nog had gewoond. En waar elke zomer daffodils bloeiden. Die elk jaar in een boeketje naar de Queen Mother werden gestuurd.



De avond begon weer om 4 p.m. We scrabbleden. En praatten.

'The English should have the euro. But they won't. Because they want the pound. They should have the euro and call it 'pound'.

'I once tried to make a Christmas cake, but I mixed up the proportions. Turned out that I could make eight cakes of it. So I put them in the freezer and we ate one of the cakes each year. For eight years.'


Dat was het dus. De bus naar London wachtte niet.


Maar wij zijn in Yorkshire geweest. En hebben toch voor twee dagen bij de fantastische Patricia Chandler gelogeerd.


(Who fed us well indeed.)

Rebus

In Londen zijn dingen soms gratis. Zoals gisterenavond in the Prince Charles Cinema.
Wie ging er heen? Rosie, Melanie, Bram, Thomas, Urs, Anna, Rachel en honderden andere mensen.


Zeer goede film. Zeer bekend ook. Spijtig genoeg zijn we de naam vergeten. We namen gelukkig wel een heleboel foto's. Welke film beelden we uit?

Melanie: . . . . . + Rosie: . . . . . . . . = . . . . . . . . . . . . .

Umbrella

...
Soms loop je over straat - onoplettend - en plots komt iemand recht op je af. Een passer-by die je moet kruisen.
Je ziet het te laat.

Je wijkt uit naar links.
De ander ook. Op hetzelfde moment.
(verwarde gezichten)
Je wijkt uit naar rechts. Gehaast. In een reflex. Een poging om de situatie op te lossen.
De ander ook. Op hetzelfde moment.
(lachtende gezichten)

Dit is één van de dingen waar ik in één klap goedgezind van kan worden.

Gisterenavond liep ik over straat. In een Londense plensbui.
Met natte voeten.
(één van de dingen waar ik in één klap slechtgezind van kan worden)

En met een paraplu. (Gelukkig maar.)
Zeer onoplettend, denkend aan mijn natte voeten.

Toen kwam er plots - ik zag het te laat - iemand recht op mij af. Ook een parapludrager. We moesten kruisen.

Ik deed mijn paraplu omhoog.
Hij ook.
(verwarde gezichten)
Ik deed mijn paraplu omlaag.
Hij ook.
(lachende gezichten)

Of hoe men best wel gelukkig kan zijn met natte voeten.
...

Banksy groet ons.

(of tikt ons op de vingers?)

Dit vond ik in mijn kamer. Aan het prikbord.

Hier beland op uiterst mysterieuze wijze.

Another Banksy intervention.

...

We gaan naar Yorkshire!!!

Details of your visit:

Application 5787

Summary of those involved

Student: Rhea Vanhellemont
Institution: Kings College London
Regional Organiser: Mabel Winson
Host: Ms Patricia Chandler

Dates

Type of visit applied for: weekend
Confirmed visit date: Fri 30 Nov 2007

Accompanying persons details

Student intends to visit with a friend: Yes
Name of accompanying friend: Judith Van Doorselaer
The institute the friend is attending: Kings College London
Student is prepared to share bedroom with friend: Yes

Some information about your host

Ms Patricia Chandler

Background details about this host, spouse or partner and family

Host main contact name: Patricia Chandler
Host title: Ms
Host gender Female
Host profession: Retired teacher
Host nationality: English
Age range of host: 60over
Religion of host: C of E
Number of of adults in household: 1
Number of cats: 3
Other pets: pig, chickens, geese, ducks

Nearest coach station: Thirsk
Train station: Thirsk

Interests indicated by this host

Reading: Yes
Gardening: Yes
Walking: Yes
Any other activities: Can speak French

London is druk

Maar als het avond wordt
en nat ligt


dan kan de straat soms zeer mooi blinken.

The Posh Day

Op woensdag 17 oktober besloten Melanie en ik een Posh Day te houden.

Ons doel: de nieuwe Maclook op ons gezicht krijgen in Harrods.

We hadden de Alexander McQueen afdeling al gezien toen we net kastanjes hadden geraapt in Hyde Park. Verwaaid, slordig en onvoorbereid vielen we toen Harrods binnen. Geen blik werd ons gegund.

Daar lieten we het niet bij.

We waren bereid - schoorvoetend - Harrods een tweede kans te geven.

Met onze deftigste kleren. Met hakken aan. Én een licht arrogante en dure uitdrukking op ons gezicht.

It worked.

‘Ladies, do you want to try the new Gucci parfum?’

‘Miss, can I offer you a complimentary makeup consultation?’

‘Good afternoon. Do you want to try our new bodylotion with vanilla?’

Mabanee, wij willen de Maclook!

Zéér vriendelijke mevrouw: ‘Can I help you?’

Rosie: ‘I want the look of the picture.’

Zvm (verbluft): ‘You want the whole look?’

Rosie (kijkt vragend naar Melanie: help!)

Melanie: ‘yes.’

Zvm: ‘Are you sure?’

R&M: ‘ehm... yes...’

Zvm: ‘the Maclook includes thick black eyebrows; it is very extravagant.’

R&M: ‘Yes but we like it very much..’

Zvm: ‘you are the first one to ask. I’ll do it!’

Een uur later was ik een eerder afschrikwekkende Egyptenaar geworden.

Als men er posh (of Cleopatrisch) uitziet moet men ook posh eten.

Wij aten één schoteltje in de hipste Sushibar in Londen. Dat konden we nog net betalen.

Signs

The Londoners are very much holding our hand. Overal waarschuwingen, richtlijnen en verboden. Een verzameling van de meest typische, meest bemoederende en meest vreemde signs die we tegenkwamen.

Alles Liebe of Waarom het leven van Rosie en Melanie zo absurd is.

...
- R & M namen de tube, de bus, het vliegtuig, de bus, de trein en de bus, de trein, de bus, de bus, het vliegtuig en de tube. Om voor één dag niet in London maar in Utrecht te zijn.
- vertrokken drie uur te vroeg omdat Rosie anders haar presentatie nog had kunnen doen.
- liepen over de Rotterdamse melkweg.
- belandden in een bos voor een gesloten poort.
- werden zeer vriendelijk opgevangen door een Indische sekte.
- speelden viool voor de sekte en kregen eten in ruil.
- sliepen in iets wat heette Fort aan de Klop.
- speelden viool in een barokopera. Gekleed in lompen.
- Veel liep mis. Toch was er veel applaus.
- De terugweg: R & M zagen voor de eerste keer in hun leven vuurwerk van bovenaf. (ter ere van Guy Fawkes)
- kwamen weer thuis in London.
- voelden zich alsof ze eeuwen waren weggeweest. Het waren maar drie dagen.

Shibboleth van Doris Salcedo

Het nieuwe kunstwerk in the Turbine Hall van Tate Modern. Op woensdag 10 oktober namen Melanie en ik de twee andere Gentenaars ermee naartoe.
Het is wel degelijk gewoon een enorme barst in het gewapend beton.

A Shibboleth is volgens de Oxford English Dictionary a word used as a test for detecting people from another district or country by their pronounciation; a word or sound very difficult for foreigners to pronounce correctly.

Een manier om mensen van elkaar te onderscheiden dus.
Zoals de Christmas Elf zei: 'I can hear you're from Belgium. It's just the way in which you pronounce deuwnt.'.

In de Tate zelf vertelden ze dat het woord verwijst naar een verhaal uit de Bijbel.
De Ephraimites die over de Jordaan rivier vluchtten, werden tegengehouden door hun vijanden, de Gileadites. Het dialect van de Ephraimites bevatte geen sh klank, diegenen die het woord shibboleth niet konden uitspreken werden gevangen en gedood.

A shibboleth is een symbool van macht: de macht om te veroordelen en te doden.
De vraag die ons werd gesteld was: wat is de betekenis van zoiets gewelddadigs in een museum van moderne kunst?

Onze welgemeende excuses

...
Soms gebeuren hier in London dingen waarvan men niet anders kan dan vinden: Ja! Moet op de blog beschreven worden!

Maar als we dat niet doen
(wegens te druk of wegens slipped our minds)
is er ook nog een tijd om in te halen wat we vergeten waren.

Nu!

Met als gevolg dat alles op zijn kop staat hier op deze blog, einde vóór begin komt. Voor ná achter komt en achter vóór voor.

Misschien is dat wel goed. In London staat ook alles op zijn kop.

The Royal Orchestral Society

Melanie en ik hebben eindelijk een orkestje gevonden.
En wat voor één!
Een orkestje vol ouderen van dagen. Oude vrouwtjes met reusachtige ronde brillen, maar vooràl een hele hoop schattige oude gentlemen. Met het allermooiste Britse accent.
'This is your first appearance here?'
Zo vertederend.

Sibelius Symphonie Nr. 2. Mijn collega's knikken en lachen bemoedigend naar achter: 'you're doing a good job, girl!'

Meet Joe and Janet the violaplayers. Meet de ongelooflijk vriendelijke man van de partituren. Meet de dwarsfluitspelende, lichtjes mankende, superschattige oude gentleman die voor de tea and biscuits zorgt. Meet de vrouw die ons doorheen een wirwar van gangen en deuren naar de repetitieruimte bracht.
'We go in through that door. We might come out the same way or through that gate overthere. It depends on which he leaves unlocked.'

Oude ventjes zijn bijna van het schattigste dat er is. We willen er later absoluut zelf een. En mocht het gebeuren dat we zonder zitten dan weten we al waar we ze vandaan kunnen halen!

Halloween

We made a new acquaintance on Halloween.
Niet vreemder dan andere acquaintances die men in London maakt.



Het ding hangt niet meer in de Halloweense nacht. Wij hebben het gestolen en getemd.




Het grijnst nu zeer lieflijk.
(Maar jaagt toch al Melanie’s bezoekers weg. Vreemd.)

Peace of Mind

.
Connaught Hall. First Floor.
Precies in het midden van de gang is een conference room.
Met een venster in de deur.

Melanie kijkt graag stiekem naar binnen.
Naar de mannen in pak.
Of de Anonieme Alcoholisten.
Of de zakenvrouwen die schema’s maken op blackboards. Zoals Lynette in Desperate Housewives.

De vergaderaars kijken ook graag stiekem naar buiten. Als de voorzitter het niet ziet.

Naar Melanie als ze op blote voeten en met onfatsoenlijk kapsel uit de douche komt.
(En zo vlug als ze kan voorbij het raampje rent.)

Het beste aan de vergaderingen is wat er overblijft als iedereen weg is.
Koekjes. In papiertjes. Vele soorten. Vooral de Custard Creams zijn heerlijk. Onweerstaanbaar.

Soms is de drang te groot. Dan sluipt Melanie naar binnen en steelt de Custard Creams. Ze kan het echt niet helpen.
Achteraf voelt ze zich schuldig. En vooral zeer stom. Volwassen mensen stelen toch geen koekjes. De andere bewoners van Connaught lopen voorbij het venstertje zonder zelfs hun pas in te houden. Zonder zelfs de moeite te nemen naar binnen te kijken.
Melanie begrijpt niet goed waarom zij zo anders is dan de andere bewoners.

Tot vandaag. Vandaag heeft Melanie op het vervloekte Facebook een nieuwe groep gejoind:

Connaught Floor ONE! You wish you could be on it.

Beschrijving van de group:

The luckiest people in Connaught...
Just one flight of stairs...
And constant supply of biscuits and tea in the meeting room...

Vanaf vandaag kan Melanie met een gerust hart koekjes stelen.

Radiance

...
Deze ochtend. Ik ging de deur uit, nog half sluimerend.
Toen zag ik dat ook London in een soort droomtoestand verkeerde. Het was winters koud, de zon stond nog laag en het was alsof een enorme filmspot de straten verlichtte.

Ik was laat voor mijn les, (as usual). Dus maakte ik foto’s al rennend. Foto’s van de weg naar school. Die voor één keer heel wat minder doordeweeks leek.

London ziet er altijd zo radiant uit.

(Ik doe hard mijn best jullie dat te laten geloven.)

It's only three pounds

Melanie en ik overliepen wat je zoal kan krijgen voor drie pond in London en kwamen tot dit vreemde lijstje:

- een T-shirt op Portobello Market

- een glas wijn in Gaz’s

- een boek

- negen Danish cinnamon whirls in Sainsbury’s

- een oranje schoteltje in de Sushibar van Selfridges

- Chinees buffet à volonté

- een make-up sponsje van Alexander McQueen

- twee metroritten

- vier duracell batterijen

- twee croissants in een tubeshop

- een zachte mok van Habitat

- tweehonderd gram Jelly Belly’s

- twee keer wassen en drogen

- een glossy magazine

Gaz's Rockin' Blues

...
Gaz's Rockin' Blues in Soho. Wij gingen erheen.
Een club voor kunstenaars met hoeden. Bárstensvol ideeën (de wereld is aan mensen met ideeën).
En ook wel wat voor the common herd. Gelukkig maar.

We gingen erheen met King's Players, theaterlieden. Britse dandy's, vreemd maar very interesting indeed. Very.

Mensen die we hebben ontmoet en niet zullen vergeten:

• iemand die zich verloren voelde omdat hij niets roods droeg vandaag.
• ...
• Lily Allen (in de verte)
• ...
• iemand met een idee voor een minimalistische film (jaja, de wereld is aan mensen met ideeën): een kamer waarin niets gebeurt, behalve een mier die voorbijkruipt. Je ziet het of je ziet het niet.
• ...
• Shakespeare in love.
• ...
• zwarte creep named Richard. In French 'Richaar', zei hij. Onze eerste Richard ooit ontmoet. Wat een desillusie.
• ...
• mooie filmmaakster met Emma Watson-accent.
• ...
• twee aziatische creeps. De ene vroeg: 'Do you think I'm beautiful?' De andere kon niet praten. Alleen grijnzen.

De muziek was van het beste soort. Blues, reggae, rock'n roll. En een zanger met tanden als Jacques Brel.

Idee van Rosie en Melanie voor de toekomst: rock'n roll-les volgen.
Niet dat het er ooit van zal komen. Maar het is een idee. En de wereld is aan mensen met ideeën.

Quotes

...
Min Wei: 'My name is Min Wei Ling.'
Rosie: 'And what does it mean?'
Min Wei: 'No no! It is just Min Wei Ling.'
Rosie: 'Yes, but does it mean something?'
Min Wei: 'It is just Min Wei Ling. Ok?'
Melanie: 'Yes, and what does it mean?'
Min Wei (pakt papier en een bic): 'It is MIN WEI LING.'
Rosie en Melanie: 'aaaaah ahzo jaa aah ja ok...'
Min Wei: 'Ok? Just Min Wei Ling.'

Rosie: What do you study?
Amerikaan: War studies.

Brazilian boy (at party): Now I am very friendly, that’s because this is a party. Normally I’m not that friendly.

Melanie (over bier) (op zeer onstoere wijze): 'Ge giet dat eigenlijk binnen gelijk soep.'

Rosie (tegen Italiaan): 'Ciao!'
Italiaan: 'Oh! Parlate Italiano?'
Melanie: 'No, just ciao. Ciao!'

Melanie (overdag): Hi!
Brazilian boy: (zwijgt en kijkt naar de grond)

Friederike: ‘... und dann, mitten in der Nacht wachte ich auf und fragte mich "Wo sind eigentlich meine geschnittenen Karotten?"'

Dalila (tegen Rosie): 'Weet ge, gij bent zo iemand die ge niet in 't echt kunt tegenkomen. Allez ja, ik associeer u zo met the Underground. Iemand die geobsedeerd is door vogels.'

Rosie: What do you study?
Amerikaan II: War studies.
Rosie: So you probably have a lot of history courses.
Amerikaan II: No it’s mostly about the future.

David: Ik schrijf ook gedichten. Zeer mooi. Zeer mooi. Zeer mooi geschreven.

Shaf (zomaar opeens): I have quite a small tongue actually.

De knipogende Jezus: *knipoog*

Martijn: 'Wooow Doppe ik stelde mij u ineens voor met kokosnoten aan uw oren. Echt sjiek.'

Hugh Grant: Would you like a cup of tea?
Rosie and Melanie: No, thanks.
Hugh Grant: Coffee?
Rosie and Melanie: No.
Hugh Grant: Orange juice -- probably not. Something else cold -- coke, water, some disgusting sugary drink pretending to have something to do with fruits of the forest?
Rosie and Melanie: No, really.
Hugh Grant: Would you like something to nibble -- apricots, soaked in honey -- quite why, no one knows -- because it stops them tasting of apricots, and makes them taste like honey, and if you wanted honey, you'd just buy honey, instead of apricots, but nevertheless -- there we go -- yours if you want them.
Rosie and Melanie: No
Hugh Grant: Do you always say 'no' to everything?
Rosie and Melanie (look at him deeply): No.

David: 'Geschiedenis van de Nederlanden? Ahja ik ken dat. Dat is met een prinses in een bos die dan gered wordt. Zeer mooie verhalen he.'

Jonne: 'Ik heb wel mijn broek nog niet aan, maar kom maar binnen.'

Widget: *lacht*

Hilary Swank: *lacht*

Shaf: 'I do not fear death.'

Min Wei (op haar blog): October 11, Happy dinner. “那个笔是怎么能让它转起来的？”我一怔：“什么笔？”Doppe和Judith马上接上说：＂就是你今天和教授讨论问题的时候把笔拿在手里转的那个小把戏。＂我呆了２分钟，然后明白过来他们在说我不自觉地出现的那个转笔的习惯，敢情他们上课的注意力都到我的手上了。。。“我也不知道我怎么会弄的，总之现在习惯成自然了。”“那样很ＣＯＯＬ！”Judith说

I’m a little tea-leaf*

Zeer toevallig. Mijn eerste keuze om weer thuis te raken van op Melanies kot was de metro via Victoria line (de lichtblauwe). Unfortunately, there were no services on the Victoria line in all stations.
Dus nam ik eerst de Northern line (de zwarte) naar Embankment, daar de Circle line (de gele) naar Westminster en tenslotte de Jubilee (de grijze) naar Finchley.

Op de Circle line zag ik een Widgetposter nét boven de deur. Tralala, en die hing een beetje LOS.
Aan Westminster trok ik de Widget in één beweging uit z’n kader en marcheerde de metro uit onder afkeurend tonggeklak en getsk van de achterblijvers.
Mijn Widget hangt nu breed-lachend in room 116, Lord Cameron, Hampstead.

*tea-leaf is rhyming slang voor thief