Feest

Het verjaardagsfeestje van Mathieu was zoals feestjes van weleer. Nog eens echt een snoépfeestje.

In plaats van in de drank te vliegen, propte ik mij vol met Vliegende Schotels (aka Zure Hosti's) en zat Melanie aan de Zoete Popcorn.

(Én er was grenadine)

Het escaleerde van een beleefde ik-snoep-normaal-nooit schuchterheid tot een stuiterende symbiose van balonnen, servietjes, muziek, nagellak, Zure Veters, zeepbellen en zwierende jurkjes.

Dit deed ons denken aan een column van Bernard Dewulf die in de loop van de paasvakantie in De Morgen verscheen. Graag delen wij deze heerlijkheid met u.

Zak

Een zàk snoep.

Alleen al het opschrijven: oud genot en heilige vraatzucht komen terug.

Herinneringen aan zwarte muizen, rode slingers. Misschien stond ik toen te kijken naar de snoepetalage naast de kerk zoals anderen, nu , naar een lingeriewinkel.

Dat er iets wonderlijks in ons gebeurt bij het ledigen van een zak snoep was toen ook al duidelijk. Nu is het officieel: 'Snoepen zit in de hersenen', wijst onderzoek uit. 'Bij het eten van calorierijk voedsel wordt in de hersenen dopamine vrijgegevn, een 'prethormoon' dat bijvoorbeeld ook vrijkomt bij seks.' Wie dus een zak snoep ledigt, vrijt zich te barsten.

Vrijzucht en vraatzucht komen op hetzelfde neer: de betere hersenschim.

Maar het mag niet meer. Tenminste, het mag nog zuinig. Wie middelbaar snoept, moet de colaflesjes tellen.

Maar aan zuinig snoepen is niets te beleven. Het is gulzig, àlles, de héle zak, of het is niet.

Men vrijt ook niet met één dropje dij.

Misschien wel de grootste nostalgie is die naar het ongebreidelde snoepen. Zeven suikerwafels na elkaar. Nu heet dat 'family pack', toen was dat voor mij alleen. De kinderjaren als orgie van dopamine. Ik herken het in het kroost: haar vlechtjes herinneren zich haar eerste jaren van snoepmoment naar snoepmoment, zoals een gigolo de mooiste navels.

En minutenlang kan ze paaseieren bestuderen, een exegese van vorm en inhoud. De dikte van de chocolade in de oren van de haas. 'Kwaliteit', zegt ze dan. Of de onbekende inhoud achter geel, roze, paars zilverpapier. En weinig vindt ze zo heerlijk als wanneer ik meedoe. De vader die zit te watertanden boven haar hoogsteigen verzameling. Zoals ze dan zegt: 'Wil jij ook een eitje?', en mijn dwaze knikken dan.

En zoals ze zucht, gebogen over haar schat aan snoepgoed: het is het voorgeborchte van minnaars.

(Bernard Dewulf)

De Volder op Zolder

De leukste les valt op vrijdag: Rituele aspecten van podium en mediale kunsten.

Filmfragmenten van Pasolini, beeldmateriaal van theatervoorstellingen, gestimuleerd worden om naar toneel te gaan, Wayn Traub die zichzelf komt verklaren.

Maar vooral: de belofte aan iets praktisch, iets creatiefs.

Schrijf een stukje alla De Volder, kom naar de Ceremonia-zolder, grimeer u en laat u gaan.

Probleem: Rosie worstelde met een deadline.

Melanie nam de koe bij de horens en schreef op een avond een stukje over de angst voor stiltes. En het krampachtig voortbabbelen over niets. Een stukje waarin het al schone gezeit wordt.

En dan de actie.

Mensen met vervormde gezichten in bevreemdende klederdracht in een ruimte. Licht. Muziek. Et voila: we waren bezig.

Een héle leuke namiddag.

Dat het ne leuke namiddag was. Kzeg dat het ne leuke namiddag was, zeggek.

Twas ne leuke namiddag. Léuk.

Vliegen

...
Donderdagochtend.

Rosie en Melanie zitten in de les Vergelijkende Literatuurwetenschap. Vooraan, noodgedwongen. Achteraan is alles vol, want naar goede gewoonte zijn ze te laat gekomen.

De les is niet eens oninteressant, maar Rosie en Melanie kunnen niet opletten. Het lukt hen gewoon écht niet.

Ze horen geen woord van wat de professor met zijn huig-r aan het vertellen is

(ze aanbidden hem dus ook helemaal niet ofzo, zoals een bepaalde jongen wel eens durft te beweren. Als ze de hele les door stilletjes lachen is dat om wat ze elkaar vertellen, niet omdat ze de professor met zijn zachte stem gezamenlijk adoreren)

Rosie en Melanie zeggen tegen elkaar dat het leuk zou zijn als ze hier op de één of andere manier naar buiten zouden kunnen sluipen. Ze stellen zich voor hoe het zou zijn als ze plots ineen zouden schrompelen tot vliegen, terwijl iedereen gewoon ijverig verder noteert... en dan, na een kakje op het hoofd te hebben gelegd van iemand die ze niet zo leuk vinden, het auditorium zouden uitvliegen. Om dan weer hun oude vertrouwde vormen aan te nemen. (inclusief Rosie's roze jasje).

Van vliegen komt het gesprek op vliegen (het werkwoord vliegen bedoel ik).
Waarop Rosie en Melanie elkaar uitleggen hoe zij precies vliegen als ze vliegen in hun dromen.
Rosie vliegt zo: met zwemmende bewegingen de lucht doorklieven (wat wel écht zéér lastig is)
Melanie vliegt zo:
- ofwel idem Melanie
- ofwel flapperende bewegingen maken, tot je pijn krijgt in je armen en steeds harder moet gaan flapperen om in de lucht te blijven, tot je uiteindelijk zachtjes neerstort.
- ofwel in kleermakerszit in de lucht zweven zoals een fakir, en je dan voortbewegen via roeibewegingen.

Dan vragen ze zich af wat nu eigenlijk de gebruikelijkste vliegwijze is.
En ze besluiten dat het wijs zou zijn daar een poll aan te wijden.

(Dit bericht dus als verantwoording van de misschien wat vreemde nieuwe poll...)
(Waarop waarschijnlijk níemand meer zal antwoorden aangezien onze blog op sterven na dood was...)
(Een representieve poll zal het dus niet worden...)
(Nou ja, dan is dat maar zo...)