Feest

Het verjaardagsfeestje van Mathieu was zoals feestjes van weleer. Nog eens echt een snoépfeestje.

In plaats van in de drank te vliegen, propte ik mij vol met Vliegende Schotels (aka Zure Hosti's) en zat Melanie aan de Zoete Popcorn.

(Én er was grenadine)

Het escaleerde van een beleefde ik-snoep-normaal-nooit schuchterheid tot een stuiterende symbiose van balonnen, servietjes, muziek, nagellak, Zure Veters, zeepbellen en zwierende jurkjes.

Dit deed ons denken aan een column van Bernard Dewulf die in de loop van de paasvakantie in De Morgen verscheen. Graag delen wij deze heerlijkheid met u.

Zak

Een zàk snoep.

Alleen al het opschrijven: oud genot en heilige vraatzucht komen terug.

Herinneringen aan zwarte muizen, rode slingers. Misschien stond ik toen te kijken naar de snoepetalage naast de kerk zoals anderen, nu , naar een lingeriewinkel.

Dat er iets wonderlijks in ons gebeurt bij het ledigen van een zak snoep was toen ook al duidelijk. Nu is het officieel: 'Snoepen zit in de hersenen', wijst onderzoek uit. 'Bij het eten van calorierijk voedsel wordt in de hersenen dopamine vrijgegevn, een 'prethormoon' dat bijvoorbeeld ook vrijkomt bij seks.' Wie dus een zak snoep ledigt, vrijt zich te barsten.

Vrijzucht en vraatzucht komen op hetzelfde neer: de betere hersenschim.

Maar het mag niet meer. Tenminste, het mag nog zuinig. Wie middelbaar snoept, moet de colaflesjes tellen.

Maar aan zuinig snoepen is niets te beleven. Het is gulzig, àlles, de héle zak, of het is niet.

Men vrijt ook niet met één dropje dij.

Misschien wel de grootste nostalgie is die naar het ongebreidelde snoepen. Zeven suikerwafels na elkaar. Nu heet dat 'family pack', toen was dat voor mij alleen. De kinderjaren als orgie van dopamine. Ik herken het in het kroost: haar vlechtjes herinneren zich haar eerste jaren van snoepmoment naar snoepmoment, zoals een gigolo de mooiste navels.

En minutenlang kan ze paaseieren bestuderen, een exegese van vorm en inhoud. De dikte van de chocolade in de oren van de haas. 'Kwaliteit', zegt ze dan. Of de onbekende inhoud achter geel, roze, paars zilverpapier. En weinig vindt ze zo heerlijk als wanneer ik meedoe. De vader die zit te watertanden boven haar hoogsteigen verzameling. Zoals ze dan zegt: 'Wil jij ook een eitje?', en mijn dwaze knikken dan.

En zoals ze zucht, gebogen over haar schat aan snoepgoed: het is het voorgeborchte van minnaars.

(Bernard Dewulf)