Laatste bericht directly from London

Gisteren hebben Melanie en ik iets zéér vermeldenswaardig meegemaakt, e doch zal het verslag moeten wachten tot we thuis zijn.

Nu hebben we het te druk met inpakken, afscheidnemen, vertrekken, onderweg zijn en aankomen.

Dit laatste bericht directly from London is dan ook haastig bij elkaar getypt in mijn lege -maar nog steeds ontzettend warme- kamer in Hampstead.

Melanie staat nu al face-to-face met de moeilijkheid onze drie maanden Londen in een 'kleine auto' te krijgen (de zombie moèt mee).

Wij groeten jullie -voorlopig- een laatste keer met: 'Lots of Love from London'!

Update: Lord Cameron 116

Met dank aan:

Kathleen Slalina & Albrecht (Danke) Handke

Anna & Laura

Pluisje, Foes, Koes, Zoé, Goesje, Moes, Boesje & Meesje

Nonkel Plok

Patricia Chandler

Transport for London

Karlien

Eline

Aïn

Berty & Gerty

Toneelkamp 2007

De Morgen

Diverse cultuur-huizen in London

Absolute Vintage

King’s College

Hampstead Bar

Côte d’Or

YO! Opera Festival

Harrods

en Judith.

What everyone should know about the 25th of december

Kerstdag in Londen is heilig. Echt écht écht heilig.
Vierentwintig december: wij wokten, dronken wijn, aten fruitsla, gingen naar een kerstmis(mis).
MAAR.
Klokslag twaalf: geen bussen, geen tube, geen treinen meer.

In LONDON?

We couldn't believe it.
Drie zatte zotten op Finchley Road brachten ons opheldering:
No busses tonight.
And none tomorrow.
Take a cab.

Melanie, Bram en Thomas namen een local licensed cab op de Kidderpore Avenue. Óp naar het centrum van London.
Ik wuifde hen na.

I was stuck in Hampstead on Christmas day.
But actually I didn't mind at all..

Wishes from a Ferris wheel

Wishes from Rosie and Melanie

...

Beloning voor de oplosser van de rebus

...
De scène uit Trainspotting die de harten van Rosie en Melanie deed opspringen:

Bij Pat in Yorkshire

...
Het begin: een coach van London naar Yorkshire.

Het landschap gleed voorbij en wij vulden de tijd met imagining hoe onze host zou zijn.
Hoe haar huis zou zijn.
En haar katten.

Én het eten. Natuurlijk. Want dat was het enige wat ons was verteld: They feed you well.

De bus stopte en daar stond ze: Patricia Chandler. Met een Engelse a.
Een oude dame met een warme rode jas en wit haar.
Die onvergetelijke dingen zei.

Aan de traffic lights: Shall we push that button, in case it does something?

We bezochten York Minster. Een enorme kathedraal. The seat of the archbishop of York.

Patricia betaalde voor ons. Ietwat verbazend, met kredietkaart. I insist. It's only plastic money, so I won't notice.

In een slaapverwekkend warme auto reden we naar Thirsk. Rond 4 p.m. I try to avoid driving in the dark.

Naar een huis vol potjes (expiry date: october 1986), boeken, beeldjes, tapijtjes, kadertjes en valse bloemen.
En zonder tv of computer.

Alwaar drie katten en een heleboel ganzen, eenden en kippen ons opwachtten. Om gevoederd te worden. (Het varken was overleden.)

Wij werden ook gevoederd. Yes, she fed us well indeed. We kregen chocoladecake. En thee.

Pat: Would you like tea? No no, probably not...
Wij (naar elkaar kijkend): uhm yes, actually we wóuld like to have tea.
Pat: Milk?
Wij: No thanks.
Pat: No milk? Are you certain?
Wij: Yes we are.
Pat: Those Belgians. How does your prime minister, Mister Haan (ze doelt op De Haene) drink his tea? Without milk?
Wij: He probably drinks coffee in stead of tea.
Pat: O dear. Those Belgians.

De katten heetten Oscar, Ginger en Scallywag (the naughty one, won't eat his medecine). Ze waren enorm, harig en ros. (Nee niet ros. Ginger.)

Gesprekken tussen Patricia en haar katten:

Pat: They don't have a government, do they, Petkins? They do perfectly without one.
Ginger: (spint)

Pat: O you naughty cat. You like the fuss, don't you? You'll miss the fuss when the Belgian ladies are gone, won't you?
Scallywag: (spint)

Pat: Let's put on the radio, shall we, Oscar? See if Belgium has a government yet.
Oscar: (spint)


We kookten samen.
Met ontstellend grote hoeveelheden echte boter. They say it makes you fat, but I like it.
Én rozijntjes. In alles. Yes, I like sultana's.
Én room. 'I think the cream is in a tipping stage now.'

En gingen toen slapen in een zeer warm bed in een zeer koude kamer.


Zeer behaaglijk. Dankzij de zeven lagen spreitjes en breikleedjes en dekentjes. (Net de prinses op de erwt. Onder de erwt.)


We woke up. Ontbeten. (Pat was naar de kerk.)

En gingen de misty moors bekijken. 'We're in the clouds now.'

En een vervallen kasteel. I am a life member of the National Trust. Can we get in for free?

En een monastery. Waar Patricia zélf nog had gewoond. En waar elke zomer daffodils bloeiden. Die elk jaar in een boeketje naar de Queen Mother werden gestuurd.



De avond begon weer om 4 p.m. We scrabbleden. En praatten.

'The English should have the euro. But they won't. Because they want the pound. They should have the euro and call it 'pound'.

'I once tried to make a Christmas cake, but I mixed up the proportions. Turned out that I could make eight cakes of it. So I put them in the freezer and we ate one of the cakes each year. For eight years.'


Dat was het dus. De bus naar London wachtte niet.


Maar wij zijn in Yorkshire geweest. En hebben toch voor twee dagen bij de fantastische Patricia Chandler gelogeerd.


(Who fed us well indeed.)