Rosie en muziek
(en muziek en poëzie)
Wednesday, 3 November 2010
Sunday, 17 October 2010
Last van herfstbladeren
Als het donkerder wordt, en killer, en somberder, en druileriger
Dan moet men op zoek naar een remedie.
Tegen het verliezen van je bladeren
(zoals meneer N. het placht te zeggen)
Want het is zover - ze liggen al deels op de grond.
Dat maakt het nóg kouder. Ja. Kaal zijn is lelijk maar vooral ook koud.
Die remedie is gisteren gevonden. Nesteldrang, zegt A.
Definitie: taarten bakken, cakes. Quiches.
Alles met kaneel en met amandeltjes (voor C.)
Koekskes van De Strooper.
Thee. Koffie. En ketels soep. Drink niet maar slurp - want ze is heet!
Lakens met carootjes op de tafel.
Muziek van vroeger. Liefst op plaat.
Mooie prentenboeken. Over Ensor.
Mooie boeken in het algemeen.
Zetels. Bij voorkeur schommelstoelen, valse (hier) of echte (enkel in de winkel).
Warme groene wollen kousen. Sjaals met friemels eraan.
Appels. Kastanjes. Sharonnen.
Bezoek. Hopen.
Naar toneel.
Naar Pipi Langkous kijken.
Je ouwe beste vrienden weerzien.
Dat alles samen is goed tegen het verlies van bladeren.
In Amsterdam en Gent.
En in Cambridge.
En in Ooike.
En in Brussel.
En in Schilde.
En in...
Dan moet men op zoek naar een remedie.
Tegen het verliezen van je bladeren
(zoals meneer N. het placht te zeggen)
Want het is zover - ze liggen al deels op de grond.
Dat maakt het nóg kouder. Ja. Kaal zijn is lelijk maar vooral ook koud.
Die remedie is gisteren gevonden. Nesteldrang, zegt A.
Definitie: taarten bakken, cakes. Quiches.
Alles met kaneel en met amandeltjes (voor C.)
Koekskes van De Strooper.
Thee. Koffie. En ketels soep. Drink niet maar slurp - want ze is heet!
Lakens met carootjes op de tafel.
Muziek van vroeger. Liefst op plaat.
Mooie prentenboeken. Over Ensor.
Mooie boeken in het algemeen.
Zetels. Bij voorkeur schommelstoelen, valse (hier) of echte (enkel in de winkel).
Warme groene wollen kousen. Sjaals met friemels eraan.
Appels. Kastanjes. Sharonnen.
Bezoek. Hopen.
Naar toneel.
Naar Pipi Langkous kijken.
Je ouwe beste vrienden weerzien.
Dat alles samen is goed tegen het verlies van bladeren.
In Amsterdam en Gent.
En in Cambridge.
En in Ooike.
En in Brussel.
En in Schilde.
En in...
Tuesday, 22 June 2010
Gigant
¨
Iemand die glimlacht.
Iemand die wuift op de fiets op straat.
Iemand die lekker kookt, iemand die koekjes bakt.
Iemand die lieve brieven schrijft.
Iemand die knuffelt, iemand die aait.
Iemand die altijd luistert, iemand die praat.
Iemand die complimenten geeft.
Iemand die schatert.
Iemand die drinkt.
Iemand die smsjes stuurt, iemand die uitnodigt.
Iemand die relativeert, iemand die begrijpt.
Iemand die mijmert.
Iemand die reist.
Iemand die fietsen maakt.
Iemand die van poezen houdt.
Iemand die aanmoedigt.
Iemand die boeit.
Rosie heeft het allemaal.
Iemand die iemand bedriegt, iemand die iemand beliegt.
Iemand die iemand die iemand vertrouwt verdriet.
Iemand die iemand waar iemand van houdt verliet.
Niemand mist zo iemand.
Iedereen is zo iemand liever kwijt dan rijk.
Behalve Rosie, zie, want in niemandsland lijkt zo iemand gigantisch groot.
Iemand die glimlacht.
Iemand die wuift op de fiets op straat.
Iemand die lekker kookt, iemand die koekjes bakt.
Iemand die lieve brieven schrijft.
Iemand die knuffelt, iemand die aait.
Iemand die altijd luistert, iemand die praat.
Iemand die complimenten geeft.
Iemand die schatert.
Iemand die drinkt.
Iemand die smsjes stuurt, iemand die uitnodigt.
Iemand die relativeert, iemand die begrijpt.
Iemand die mijmert.
Iemand die reist.
Iemand die fietsen maakt.
Iemand die van poezen houdt.
Iemand die aanmoedigt.
Iemand die boeit.
Rosie heeft het allemaal.
Iemand die iemand bedriegt, iemand die iemand beliegt.
Iemand die iemand die iemand vertrouwt verdriet.
Iemand die iemand waar iemand van houdt verliet.
Niemand mist zo iemand.
Iedereen is zo iemand liever kwijt dan rijk.
Behalve Rosie, zie, want in niemandsland lijkt zo iemand gigantisch groot.
Saturday, 5 June 2010
Toneelspelen in Amsterdam
.
Men begint met niets, nou ja, met weinig: een lege ruimte, een paar stoelen, acht spelers en een regisseur. En heel veel goesting ook - natuurlijk.
Zeven maanden later is dat bijna niets plots iets geworden. Nog steeds zijn we met achten en één regisseur. Nog steeds is er die ruimte, met wat stoelen. En ja, wat extra attributen.
Maar er is één ding veranderd: als we, met z'n achten, in die ruimte staan, en praten, fluisteren, gieren, schreeuwen, zijn we geen spelers meer maar personages. En tussen ons is een verhaal ontstaan.
Noem het maar Rotgelach.
We zijn niet langer Femke, Steven, Jacob, Wouter, Sophie, David, Thalita en Judith, maar rare personages - koppels met nen hoek af:
Ria en Rinus
Lucas en Fleur
Robert en Annabel
Barry en - jawel - Melanie
In zeven maanden zijn we vlees en bloed geworden. Ja, met behulp van vreemde bloesjes, panty's, pakken en colbertjes, zeker. Maar ook met behulp van Barry. Niet-fictieve Barry. Niet het personage, maar de regisseur.
Hij duwde ons een nieuwe wereld in, een wereld van drie slaapkamers en een veelvoud van intriges. Hij gaf die wereld vaste vorm.
Én ons.
Én de plantjes. of toch niet, geen plantjes.
Barry schiep een wereld in zeven maanden: hij kneedde, schaafde, stampte.
En hij zag dat het goed was.
(bij deze een rare samenvatting van het stuk - let niet op de momenten tussen 0:45 en 1:10, dan gaat er wat mis)
(En niemand die vermoedde dat Melanie haar naam reeds lang bezat)
Men begint met niets, nou ja, met weinig: een lege ruimte, een paar stoelen, acht spelers en een regisseur. En heel veel goesting ook - natuurlijk.
Zeven maanden later is dat bijna niets plots iets geworden. Nog steeds zijn we met achten en één regisseur. Nog steeds is er die ruimte, met wat stoelen. En ja, wat extra attributen.
Maar er is één ding veranderd: als we, met z'n achten, in die ruimte staan, en praten, fluisteren, gieren, schreeuwen, zijn we geen spelers meer maar personages. En tussen ons is een verhaal ontstaan.
Noem het maar Rotgelach.
We zijn niet langer Femke, Steven, Jacob, Wouter, Sophie, David, Thalita en Judith, maar rare personages - koppels met nen hoek af:
Ria en Rinus
Lucas en Fleur
Robert en Annabel
Barry en - jawel - Melanie
In zeven maanden zijn we vlees en bloed geworden. Ja, met behulp van vreemde bloesjes, panty's, pakken en colbertjes, zeker. Maar ook met behulp van Barry. Niet-fictieve Barry. Niet het personage, maar de regisseur.
Hij duwde ons een nieuwe wereld in, een wereld van drie slaapkamers en een veelvoud van intriges. Hij gaf die wereld vaste vorm.
Én ons.
Én de plantjes. of toch niet, geen plantjes.
Barry schiep een wereld in zeven maanden: hij kneedde, schaafde, stampte.
En hij zag dat het goed was.
(bij deze een rare samenvatting van het stuk - let niet op de momenten tussen 0:45 en 1:10, dan gaat er wat mis)
(En niemand die vermoedde dat Melanie haar naam reeds lang bezat)
Thursday, 13 May 2010
Sine Musica Nulla Vita
Rosie gaat luisteren naar een examen in het Lemmensinstituut. Het eindexamen van zus Z.
Althans, Rosie dénkt dat ze naar een examen gaat luisteren.
Terwijl ze de berg naar het conservatorium op stapt neemt ze zich voor zélf niet zenuwachtig te zijn.
Bij het vorige examen van Z. was ze érg nerveus in haar plaats.
Nu plant Rosie om een rots in de branding te zijn. Een rustpunt in de zaal.
Zonder klamme handen, buikpijn en ingehouden adem. De kalmte zelve.
Voor de deur knuffelt ze Z. Ze zoekt een plaatsje en voelt de zenuwen opborrelen.
Ojeeojeeojeeojeeojeeojee dat was niet het plan. Ojeeojeeojeeojeeojeeeeeeee.
Ojeeeojeeeeeojeeeoejeeojeeeeojeeeeeojeeeeeeeeeeojeojeojeeeeeee.
Z. komt op.
Stemt.
Begint.
Het wordt meteen duidelijk dat Rosie niet naar een examen aan het luisteren is, nee, zus Z. speelt geen examen.
Ze vertelt een verhaal.
Rosie zit op het puntje van haar stoel. Niet door zenuwen, maar uit nieuwsgierigheid en spanning.
Z. zus staat vooraan en vertelt. Ze klaagt, huilt, grapt, beschrijft, giechelt, draalt, gilt en zucht.
Voor de ogen van het publiek, van de leden van de jury, stijgt ze op. In de mooie kapel met de kleurige glasramen zweeft Z. Een paar centimeter boven de zwartwitte tegels.
Op dat moment verdwijnt ze zelfs een beetje en verschijnen Philidor, Corelli, Telemann, Hand en Vivaldi.
Op dat moment spreken zìj en leven zìj.
En dat maakt van haar een meester in de muziek.
Althans, Rosie dénkt dat ze naar een examen gaat luisteren.
Terwijl ze de berg naar het conservatorium op stapt neemt ze zich voor zélf niet zenuwachtig te zijn.
Bij het vorige examen van Z. was ze érg nerveus in haar plaats.
Nu plant Rosie om een rots in de branding te zijn. Een rustpunt in de zaal.
Zonder klamme handen, buikpijn en ingehouden adem. De kalmte zelve.
Voor de deur knuffelt ze Z. Ze zoekt een plaatsje en voelt de zenuwen opborrelen.
Ojeeojeeojeeojeeojeeojee dat was niet het plan. Ojeeojeeojeeojeeojeeeeeeee.
Ojeeeojeeeeeojeeeoejeeojeeeeojeeeeeojeeeeeeeeeeojeojeojeeeeeee.
Z. komt op.
Stemt.
Begint.
Het wordt meteen duidelijk dat Rosie niet naar een examen aan het luisteren is, nee, zus Z. speelt geen examen.
Ze vertelt een verhaal.
Rosie zit op het puntje van haar stoel. Niet door zenuwen, maar uit nieuwsgierigheid en spanning.
Z. zus staat vooraan en vertelt. Ze klaagt, huilt, grapt, beschrijft, giechelt, draalt, gilt en zucht.
Voor de ogen van het publiek, van de leden van de jury, stijgt ze op. In de mooie kapel met de kleurige glasramen zweeft Z. Een paar centimeter boven de zwartwitte tegels.
Op dat moment verdwijnt ze zelfs een beetje en verschijnen Philidor, Corelli, Telemann, Hand en Vivaldi.
Op dat moment spreken zìj en leven zìj.
En dat maakt van haar een meester in de muziek.
Saturday, 8 May 2010
Erosie
Rosie is iets kwijt. Ze heeft iets verloren en dat zal iedereen geweten hebben. Rosie is niet meer de oude.
Wie blijft ooit de oude?
Iets brak af en liet een brokkelige rand achter. Brokkelig, broos. Onderhevig aan weer en waaiende wind.
Rosie verliest de tastbaarheid van herinneringen. Ze versplinteren, verpulveren, verstuiven voortdurend onder invloed van nieuwe ontmoetingen, vreemde plaatsen, andere gedachten.
Het gaat voort. Rosie gaat verder.
Brokkel-Rosie. Halve-Rosie.
Ze is vergeten hoe zijn hand in haar nek voelt.
Ze weet plots niet meer hoe zijn stem klinkt. Zijn lachje.
Hi-hi?
Maar ze heeft de vanzelfsprekendheid van hun omhelzing onthouden, herinnert zich haarscherp hun tweegeluk en haar rotsvast geloof. Ze weet precies wat ze kwijt is. Hem. Hen.
Hij bestaat nog wel. Ergens.
Hij is zijn stem, zijn gezicht, zijn geur verloren.
Daarom dat zij hem niet meer vinden kan.
Wie blijft ooit de oude?
Iets brak af en liet een brokkelige rand achter. Brokkelig, broos. Onderhevig aan weer en waaiende wind.
Rosie verliest de tastbaarheid van herinneringen. Ze versplinteren, verpulveren, verstuiven voortdurend onder invloed van nieuwe ontmoetingen, vreemde plaatsen, andere gedachten.
Het gaat voort. Rosie gaat verder.
Brokkel-Rosie. Halve-Rosie.
Ze is vergeten hoe zijn hand in haar nek voelt.
Ze weet plots niet meer hoe zijn stem klinkt. Zijn lachje.
Hi-hi?
Maar ze heeft de vanzelfsprekendheid van hun omhelzing onthouden, herinnert zich haarscherp hun tweegeluk en haar rotsvast geloof. Ze weet precies wat ze kwijt is. Hem. Hen.
Hij bestaat nog wel. Ergens.
Hij is zijn stem, zijn gezicht, zijn geur verloren.
Daarom dat zij hem niet meer vinden kan.
Sunday, 4 April 2010
Thing to do
...
Things to do ...
... als Rosie naar Amsterdam komt.
(wat al gauw is, en morgen nog wat gauwer, en overmorgen nóg wat g...)
- rondfietsen door A'dam. Óp en nèèr en óp en nèèr over b r ú g j è s . . .
en andere b r ú g j è s ...
- Hollands leren praten
- aanvullen van vreemde mensen-assortiment
- thee en kletsen
- naar het Illuseum (een hedendaags wonderkabinet / kattenpaleis)
- eten in een volkskeuken
- naar het Tassenmuseum
- thee en kletsen
- markten afschuimen op zoek naar vondsten
- bezoek aan stamcafé De Druif
- thee en kletsen
- in tlang en tbreed naar Albert Heijn
- tulpenbollen kopen
- knopen kopen in 't Knopenwinkeltje
- thee en kletsen
- Hollands vegetarisch koken
- met het pontje naar Noord en weer terug
- naar de Nieuwe Anita
- op zoek naar onbekende hofjes
en ook wel wat slapen tussendoor.
Allemaal alwéér een tikkeltje dichterbij dan even geleden...
Things to do ...
... als Rosie naar Amsterdam komt.
(wat al gauw is, en morgen nog wat gauwer, en overmorgen nóg wat g...)
- rondfietsen door A'dam. Óp en nèèr en óp en nèèr over b r ú g j è s . . .
en andere b r ú g j è s ...
- Hollands leren praten
- aanvullen van vreemde mensen-assortiment
- thee en kletsen
- naar het Illuseum (een hedendaags wonderkabinet / kattenpaleis)
- eten in een volkskeuken
- naar het Tassenmuseum
- thee en kletsen
- markten afschuimen op zoek naar vondsten
- bezoek aan stamcafé De Druif
- thee en kletsen
- in tlang en tbreed naar Albert Heijn
- tulpenbollen kopen
- knopen kopen in 't Knopenwinkeltje
- thee en kletsen
- Hollands vegetarisch koken
- met het pontje naar Noord en weer terug
- naar de Nieuwe Anita
- op zoek naar onbekende hofjes
en ook wel wat slapen tussendoor.
Allemaal alwéér een tikkeltje dichterbij dan even geleden...
Friday, 2 April 2010
Den Eclair
Captain Cat, at his window thrown wide to the sun and the clippered seas he sailed long ago when his eyes were blue and bright, slumbers and voyages; ear-ringed and rolling, I Love You Rosie Probert tattooed on his belly, he brawls with broken bottles in the fug and babel of the dark dock bars, roves with a herd of short and good time cows in every naughty port and twines and souses with the drowned and blowzy-breasted dead. He weeps as he sleeps and sails. (Under Milkwood, Dylan Thomas)
Een éclair, twee éclair, drie éclair, vier éclair. Tralalalalaaa.
Een éclair, twee éclair, drie éclair, vier éclair. Traaaalalalalaaaaa.
De Vooruit, een tafeltje aan de trap: PM, Tine V., Anneleen D., A-S en Rosie. Ze wachten.
Ze zijn naar een toneelstuk geweest. Een luisterstuk. Een droomstuk. Prrrrrrachtig.
Een éclair, twee éclair en een half.
't Was wel goed zeg. Jaja. Goh goh.
In het begin wat moeilijk te volgen, maar na een tijdje moeilijk los te laten. Een wereld werd voor hen geschetst. Zo mooi, zo intrigerend.
Only you can hear the houses sleeping in the streets in the slow deep salt and silent black, bandaged night.
Rosies maag knort.
Een éclair, twee éclair.
Tine V. had nog niet gegeten. Iemand een stukje?
Time passes. Listen. Time passes.
Een éclair en een half.
Een éclair moeten ze toch overhouden. Voor de held van de avond.
'Meneer Decleir, een éclair?'
Pompidom. Uit welke deur zou hij komen?
Outside, the sun springs down on the rough and tumbling town. It runs through the hedges of Goosegog Lane, cuffing the birds to sing.
Nog maar één éclair.
Hij is vast al naar huis. Hij slaapt vast al vast.
From where you are, you can hear their dreams.
Een halve éclair.
En DAN! STAP STAP STAP STAP STAP het monument der Vlaamsche acteurs. In enkele luttele seconden loopt hij het tafeltje voorbij.
ZIE HEM GAAN, JAN DECLEIR DAMES EN HEREN!
Trap af en wég.
Een halve éclair. En bonzende harten.
Zucht.
Een éclair, twee éclair, drie éclair, vier éclair. Tralalalalaaa.
Een éclair, twee éclair, drie éclair, vier éclair. Traaaalalalalaaaaa.
De Vooruit, een tafeltje aan de trap: PM, Tine V., Anneleen D., A-S en Rosie. Ze wachten.
Ze zijn naar een toneelstuk geweest. Een luisterstuk. Een droomstuk. Prrrrrrachtig.
Een éclair, twee éclair en een half.
't Was wel goed zeg. Jaja. Goh goh.
In het begin wat moeilijk te volgen, maar na een tijdje moeilijk los te laten. Een wereld werd voor hen geschetst. Zo mooi, zo intrigerend.
Only you can hear the houses sleeping in the streets in the slow deep salt and silent black, bandaged night.
Rosies maag knort.
Een éclair, twee éclair.
Tine V. had nog niet gegeten. Iemand een stukje?
Time passes. Listen. Time passes.
Een éclair en een half.
Een éclair moeten ze toch overhouden. Voor de held van de avond.
'Meneer Decleir, een éclair?'
Pompidom. Uit welke deur zou hij komen?
Outside, the sun springs down on the rough and tumbling town. It runs through the hedges of Goosegog Lane, cuffing the birds to sing.
Nog maar één éclair.
Hij is vast al naar huis. Hij slaapt vast al vast.
From where you are, you can hear their dreams.
Een halve éclair.
En DAN! STAP STAP STAP STAP STAP het monument der Vlaamsche acteurs. In enkele luttele seconden loopt hij het tafeltje voorbij.
ZIE HEM GAAN, JAN DECLEIR DAMES EN HEREN!
Trap af en wég.
Een halve éclair. En bonzende harten.
Zucht.
Saturday, 6 March 2010
Nachtbezoek
Het is een koele heldere nacht.
Koel - niet koud - want het is windstil. Geen wiegende takken, geen wuivende blaadjes.
Helder want veel zichtbare sterren.
Rosie drukt op de ll knop. Pauze.
Ze neemt een pauze.
Buiten op de bank. Een dikke trui, sjaal, muts en een kop hete thee.
Sterren en frisse buitenlucht.
Binnen lost haar zusje het kruiswoordraadsel op. Gescheiden van Rosie door buiten- en binnenmuur.
Een gestreepte pluizige voorbijganger nestelt zich uitzinnig spinnend op schoot.
Zo vindt Rosie een Rosiestukje terug dat ze al jaren kwijt was.
Vroeger als mini-Rosie zat ze 's avonds zo vaak buiten. Op een kussen, onder een oude jas, in een tuinstoel.
Alleen met wat de avond te bieden had.
Een egel, een kat, slapende kippen, veel sterren.
Wanneer ze moe werd en naar binnen wou, vond ze de deur vaak op slot.
Binnen ging de drukte namelijk verder, binnen werd de nacht al buiten gesloten.
'Ah, was jij nog buiten?'
Rosie ademt nachtlucht en verstilt bij sterren, thee en poes. Ze hervindt oude rust. En verwondert zich.
Het ìs er allemaal nog. Alsof de avond geduldig gewacht heeft op een bezoek.
'Goeienacht' fluistert Rosie tevreden, 'goeienacht'.
En na lang dwalen voelt ze zich -voor even- nog eens echt thuis.
Koel - niet koud - want het is windstil. Geen wiegende takken, geen wuivende blaadjes.
Helder want veel zichtbare sterren.
Rosie drukt op de ll knop. Pauze.
Ze neemt een pauze.
Buiten op de bank. Een dikke trui, sjaal, muts en een kop hete thee.
Sterren en frisse buitenlucht.
Binnen lost haar zusje het kruiswoordraadsel op. Gescheiden van Rosie door buiten- en binnenmuur.
Een gestreepte pluizige voorbijganger nestelt zich uitzinnig spinnend op schoot.
Zo vindt Rosie een Rosiestukje terug dat ze al jaren kwijt was.
Vroeger als mini-Rosie zat ze 's avonds zo vaak buiten. Op een kussen, onder een oude jas, in een tuinstoel.
Alleen met wat de avond te bieden had.
Een egel, een kat, slapende kippen, veel sterren.
Wanneer ze moe werd en naar binnen wou, vond ze de deur vaak op slot.
Binnen ging de drukte namelijk verder, binnen werd de nacht al buiten gesloten.
'Ah, was jij nog buiten?'
Rosie ademt nachtlucht en verstilt bij sterren, thee en poes. Ze hervindt oude rust. En verwondert zich.
Het ìs er allemaal nog. Alsof de avond geduldig gewacht heeft op een bezoek.
'Goeienacht' fluistert Rosie tevreden, 'goeienacht'.
En na lang dwalen voelt ze zich -voor even- nog eens echt thuis.
Thursday, 4 February 2010
It could be you
Soms gebeuren dingen die je wil veranderen. Je wil de tijd terugdraaien.
Om het anders te doen.
Had ik toen ... dan ...
Vaak krijg je de kans om beter te doen. Volgende keer beter. Of anders.
Je krijgt meer ‘had ik toen... dan...’ kansen.
Je maakt keuzes.
Maar soms gebeurt er iets in enkele seconden. Zonder voorgeschiedenis.
Gewoon, het gebeurt. Het overkomt je. Onafwendbaar bijna.
En je kiest er niet voor.
Je gaat naar New York. Je houdt van Picasso. Je bezoekt het Metropolitan Museum of Art.
Je struikelt.
(over je eigen voeten?)
(over je paraplu?)
Je wankelt, je valt.
In een reflex zoek je houvast.
L’acteur scheurt.
Je haalt het nieuws.
‘Niemand raakte bij het incident gewond’.
Wat met de scheur in haar gedachten?
Wednesday, 27 January 2010
De Trip of Hoe dagen plots weken lijken en toch snel voorbijgaan: het slot.
Rosie zoekt de badkamer in het sprookjeshuis in Melle. Onderweg komt ze de vader des huizes tegen (of is het Pettson?) gehuld in een wit nachthemd.
Guten Morgen!
Dag vreemde man.
De reizigers ontbijten samen met Lela en haar wederhelft, een Marokkaanse filmmaker. Pettson vertelt over Siebenschläfers, over de talrijke zustergemeenten van Melle, over een natuurpark in de buurt.
Voor ze vertrekken wil PM nog snel een foto bij de kerstboom. Rosie neemt Flander bij de arm en Joro wordt een WOEF. Pettson trekt een lange jas aan en een hoge muts. Hij speelt zijn leaving tune op de piano ('the only song I can play') en jaagt het reisgezelschap zijn huis uit.
Het sprookjeshuis blijkt zelfs overdag een sprookje.
De auto staat nog steeds in het sneeuwveld. Gelukkig. Het veld wordt nog mooier door de opkomende zon en de wind die de bovenlaag verstuift.
Olapoooooola.
Bad Essen is mooier ’s nachts. Oeioei, wat een tegenvaller. Aangezien ze net de oudjesgymnastiek gemist hebben en er verder niets te beleven valt, ploft het reisgenootschap neer in een Brasserie voor taart en een warme drank.
Bad Essen is saai en er valt nichts fatsoenlich zu fressen.
Terug in de auto richting Grubbenvorrrrrrrrrst, want WiwiWawa en PM willen een bezoekje brengen aan twee oude bekenden. Waaw. Canadese rocker Jim en zijn Misses Zippie. Jim maakt fantastische instrumenten en haalt inspiratie uit zijn dromen.
We were rockin' along, my mates and me. I looked down and saw that I was playing an instrument I'd never seen before. So when I woke op, I started drawing...
Ze verwelkomen het gezelschap in hun heerlijk gezellige living en vullen hun maag met lekkere ajuinensoep. Uh oh, WiwiWawa's grote culinaire struikelblok, AJUINEN.
Jim denkt er het zijne van.
When I had to choose between butterflies and onions, I’d say: get rid of the butterflies.
Eigenlijk mogen de reizigers al blij zijn dat ze weten wat er in de soep zit.
When I was young and I asked what dinner would be, the answer always was: ‘don’t ask’. I’ve eaten ‘don’t ask soup’ for years.
Misses Zippie verzorgt ons zo goed.
This house is like a stream of coffee.
Jim entertaint zo geweldig.
Babies are like aliens. They infiltrate your house. Everyone is obsessed with them and goes: booeeeboeebababaaabibibibiiibibi. They live amongst you like they are one of you. Babies are monstrous aliens.
Zooooo dat de reizigers twijfelen.
Ja nee?
Blijven niet blijven?
WiwiWawa’s flexibele doch democratische stemsysteem brengt hen bij de beslissing om diezelfde avond nog naar Brussel te rijden en daar de trein te nemen naar Gent.
Ze verlaten de hartelijke warmte met bloemen in hun handen en heldenverhalen in hun hoofd. Brussel is er snel. De trein iets minder.
V-e-r-t-r-a-g-i-n-g-e-n- o-p- a-l-l-e- l-i-j-n-e-n-
Enkele uren speelkaartplezier later: dé trein!
Op de trein nog een vereeuwiging van het gezelschap door een Franstalig model.
En dan: Gent.
Rosies gevoel verandert onmiddellijk. Gent. Terug. In. Gent. Terug. Een. Confrontatie. Terug. Teurig. Terurig. Treurig.
Maar ze is niet alleen.
Ze stapt naast PM naar het centrum. Achter haar Flander, WiwiWawa en Joro. Gegiechel. Gelach. Hééérlijk.
Een nachtelijke friet bij Julien om de behouden thuiskomst te vieren. WiwiWawa waant zich in de hemel. Nog eens échte frieten, waaw.
PM heeft slaapplaats geregeld op zijn oude kot. Vlak aan de boekentoren. Een beter einde van de mooie trip kan Rosie zich niet indenken. Ze valt in slaap in de zetel van Pieter O. Onder de boekentoren. Met weer een mooie ochtend in het vooruitzicht.
Guten Morgen!
Dag vreemde man.
De reizigers ontbijten samen met Lela en haar wederhelft, een Marokkaanse filmmaker. Pettson vertelt over Siebenschläfers, over de talrijke zustergemeenten van Melle, over een natuurpark in de buurt.
Voor ze vertrekken wil PM nog snel een foto bij de kerstboom. Rosie neemt Flander bij de arm en Joro wordt een WOEF. Pettson trekt een lange jas aan en een hoge muts. Hij speelt zijn leaving tune op de piano ('the only song I can play') en jaagt het reisgezelschap zijn huis uit.
Het sprookjeshuis blijkt zelfs overdag een sprookje.
De auto staat nog steeds in het sneeuwveld. Gelukkig. Het veld wordt nog mooier door de opkomende zon en de wind die de bovenlaag verstuift.
Olapoooooola.
Bad Essen is mooier ’s nachts. Oeioei, wat een tegenvaller. Aangezien ze net de oudjesgymnastiek gemist hebben en er verder niets te beleven valt, ploft het reisgenootschap neer in een Brasserie voor taart en een warme drank.
Bad Essen is saai en er valt nichts fatsoenlich zu fressen.
Terug in de auto richting Grubbenvorrrrrrrrrst, want WiwiWawa en PM willen een bezoekje brengen aan twee oude bekenden. Waaw. Canadese rocker Jim en zijn Misses Zippie. Jim maakt fantastische instrumenten en haalt inspiratie uit zijn dromen.
We were rockin' along, my mates and me. I looked down and saw that I was playing an instrument I'd never seen before. So when I woke op, I started drawing...
Ze verwelkomen het gezelschap in hun heerlijk gezellige living en vullen hun maag met lekkere ajuinensoep. Uh oh, WiwiWawa's grote culinaire struikelblok, AJUINEN.
Jim denkt er het zijne van.
When I had to choose between butterflies and onions, I’d say: get rid of the butterflies.
Eigenlijk mogen de reizigers al blij zijn dat ze weten wat er in de soep zit.
When I was young and I asked what dinner would be, the answer always was: ‘don’t ask’. I’ve eaten ‘don’t ask soup’ for years.
Misses Zippie verzorgt ons zo goed.
This house is like a stream of coffee.
Jim entertaint zo geweldig.
Babies are like aliens. They infiltrate your house. Everyone is obsessed with them and goes: booeeeboeebababaaabibibibiiibibi. They live amongst you like they are one of you. Babies are monstrous aliens.
Zooooo dat de reizigers twijfelen.
Ja nee?
Blijven niet blijven?
WiwiWawa’s flexibele doch democratische stemsysteem brengt hen bij de beslissing om diezelfde avond nog naar Brussel te rijden en daar de trein te nemen naar Gent.
Ze verlaten de hartelijke warmte met bloemen in hun handen en heldenverhalen in hun hoofd. Brussel is er snel. De trein iets minder.
V-e-r-t-r-a-g-i-n-g-e-n- o-p- a-l-l-e- l-i-j-n-e-n-
Enkele uren speelkaartplezier later: dé trein!
Op de trein nog een vereeuwiging van het gezelschap door een Franstalig model.
En dan: Gent.
Rosies gevoel verandert onmiddellijk. Gent. Terug. In. Gent. Terug. Een. Confrontatie. Terug. Teurig. Terurig. Treurig.
Maar ze is niet alleen.
Ze stapt naast PM naar het centrum. Achter haar Flander, WiwiWawa en Joro. Gegiechel. Gelach. Hééérlijk.
Een nachtelijke friet bij Julien om de behouden thuiskomst te vieren. WiwiWawa waant zich in de hemel. Nog eens échte frieten, waaw.
PM heeft slaapplaats geregeld op zijn oude kot. Vlak aan de boekentoren. Een beter einde van de mooie trip kan Rosie zich niet indenken. Ze valt in slaap in de zetel van Pieter O. Onder de boekentoren. Met weer een mooie ochtend in het vooruitzicht.
Sunday, 10 January 2010
De Trip of ... DEEL III
‘Goeiemorgen!’ PM steekt zijn hoofd even om de deur. Rosie weet voor enkele seconden niet waar ze zich bevindt. Hmpf. Haar oog valt op een aapje dat kan vermenigvuldigen en een adventskalender waar alle chocolade al uit verdwenen is. Dat verduidelijkt. Dan ziet ze dat Polly haar ligt aan te kijken. Joro –Polly’s baasje- slaapt nog en het ziet ernaar uit dat WiwiWawa ook niet meteen van WiwiWawa zal doen.
‘Het voordeel van de vrije badkamer dan maar’ denkt Rosie en wurmt zich moeizaam uit de slaapzakworst.
De weg naar de badkamer verloopt stroef. Halverwege blijft Rosie vastplakken aan de vloer. Uh oh, hier is duidelijk een hele plas maplesyrup gemorst. Rosie staat even stil bij de benarde situatie: kostbare ahornsiroop werd immers verspild.
Op deze dag plakte ik vast in ahornsiroop in een keuken in Åhrus.
Een memorabele ochtend van wat een hoogst memorabele dag zal worden.
Eens fris uit de douche redt Rosie Joro en WiwiWawa uit de maplesyrup-plas, zodat WiwiWawa haar grote opruimplan uit de doeken kan doen: ‘de gevreesde Landlord komt controleren, alles moet blinken’. Terwijl het kuisteam WiwiWawa’s wondere schoonmaaktechnieken toepast (het moet er gekuist uit zien, maar vooral gekuist ruíken), laden PM en Flander de auto in en gaan op jacht naar voedsel.
De verrassing van de dag: het reisgenootschap zal overnachten in ... MELLE.
Vrrrrrrroeeeeeeeeeeeeeeeemmmmmmmmm. Koers naar Duitsland.
Daaaaaaaaaag huis! Daaaaaaaaaag Rødebøge! Daaaaaaaaaaaag Åhrus!
Grote glijbaanavonturentocht met af en toe een stop, een file, een mop
Rosie, Joro en WiwiWawa houden een bescheiden receptie op de achterbank: zoute stokjes, verse ananas, kerstomaatjes, chips en Capriconnekes.
En ze fantaseren over Melle. Over het Huis. Over de gastvrouw. Over haar vader.
Wanneer ze de hoofdwegen verlaten en ze tussen witte velden en donkere bossen rijden, begint het te sneeuwen. Op dat moment zingen Simon&Garfunkel.
See how they shine / If you need a friend / I'm sailing right behind
Rosie ziet de vlokjes vallen. Ze hoort de reisgenoten babbelen en prent zich dit moment in.
Op deze dag zat ik in een auto in besneeuwd Duitsland toen alles plots klopte. De omgeving, de reisgenoten, de muziek.
Like a bridge over troubled water I will ease your mind.
Dit kan niet beter worden.
Na een tijdje komen ze aan in Bad Essen. Het Bad Essen wintersprookje zorgt voor wild enthousiasme bij de reizigers. Bad Essen by night.
Aber es ist toch nicht ganz möglich!
Dadeddie toch ni te doene?
Sfeer plus duizend.
Dat is hier nog een beetje strak!
Telefoon van Lela uit Melle: ‘it is impossible to drive up the mountain in this weather, so you should park your car and proceed on foot’.
De spanning stijgt, de auto klimt... De auto klimt vlotjes! Ooh dit gaat gezwind. Tot plots de sneeuw de overhand krijgt. PM parkeert de auto in een sneeuwveld en het reisgezelschap maakt zich klaar om naar boven te stappen. Gepakt en gezakt staat Rosie aan de voet van de sneeuwberg, tot haar enkels in de sneeuw. Het oranje licht van de straatlantaarn doet de sneeuw glinsteren.
En voor de derde keer die dag prent Rosie zich het moment in.
Op deze dag stond ik in de glinsterende sneeuw. In Melle. Met een nieuwe ontmoeting in het vooruitzicht.
Dit kan niet beter worden.
Rosie zet haar voeten in de voetsporen van Flander. Dat helpt, want de sneeuw is echt diep. In het sneeuwbos is het pikdonker. PM en Flander dragen hoofdlampjes en dankzij die dansende lichtjes slagen de reisgenoten erin het Huis te bereiken.
Het Huis. Met een mooie vleugelpiano, vier buffetpiano’s, een clavecimbel, een gitaar, een cello en hier en daar wat violen,
Het Huis. Met een grote kerstboom en een lieve gastvrouw.
Snel prepareert het reisgenootschap een avondmaal voor Lela en voor zichzelf.
Slapen doen ze op zolder. Naast elkaar op comfortabele matrassen.
Rosie typt nog even een bericht naar Melanie:
Deze nacht slaap ik op de zolder van een oude boerderij in een donker bos op een besneeuwde berg in Duitsland. Gute Nacht!
‘Het voordeel van de vrije badkamer dan maar’ denkt Rosie en wurmt zich moeizaam uit de slaapzakworst.
De weg naar de badkamer verloopt stroef. Halverwege blijft Rosie vastplakken aan de vloer. Uh oh, hier is duidelijk een hele plas maplesyrup gemorst. Rosie staat even stil bij de benarde situatie: kostbare ahornsiroop werd immers verspild.
Op deze dag plakte ik vast in ahornsiroop in een keuken in Åhrus.
Een memorabele ochtend van wat een hoogst memorabele dag zal worden.
Eens fris uit de douche redt Rosie Joro en WiwiWawa uit de maplesyrup-plas, zodat WiwiWawa haar grote opruimplan uit de doeken kan doen: ‘de gevreesde Landlord komt controleren, alles moet blinken’. Terwijl het kuisteam WiwiWawa’s wondere schoonmaaktechnieken toepast (het moet er gekuist uit zien, maar vooral gekuist ruíken), laden PM en Flander de auto in en gaan op jacht naar voedsel.
De verrassing van de dag: het reisgenootschap zal overnachten in ... MELLE.
Vrrrrrrroeeeeeeeeeeeeeeeemmmmmmmmm. Koers naar Duitsland.
Daaaaaaaaaag huis! Daaaaaaaaaag Rødebøge! Daaaaaaaaaaaag Åhrus!
Grote glijbaanavonturentocht met af en toe een stop, een file, een mop
Rosie, Joro en WiwiWawa houden een bescheiden receptie op de achterbank: zoute stokjes, verse ananas, kerstomaatjes, chips en Capriconnekes.
En ze fantaseren over Melle. Over het Huis. Over de gastvrouw. Over haar vader.
Wanneer ze de hoofdwegen verlaten en ze tussen witte velden en donkere bossen rijden, begint het te sneeuwen. Op dat moment zingen Simon&Garfunkel.
See how they shine / If you need a friend / I'm sailing right behind
Rosie ziet de vlokjes vallen. Ze hoort de reisgenoten babbelen en prent zich dit moment in.
Op deze dag zat ik in een auto in besneeuwd Duitsland toen alles plots klopte. De omgeving, de reisgenoten, de muziek.
Like a bridge over troubled water I will ease your mind.
Dit kan niet beter worden.
Na een tijdje komen ze aan in Bad Essen. Het Bad Essen wintersprookje zorgt voor wild enthousiasme bij de reizigers. Bad Essen by night.
Aber es ist toch nicht ganz möglich!
Dadeddie toch ni te doene?
Sfeer plus duizend.
Dat is hier nog een beetje strak!
Telefoon van Lela uit Melle: ‘it is impossible to drive up the mountain in this weather, so you should park your car and proceed on foot’.
De spanning stijgt, de auto klimt... De auto klimt vlotjes! Ooh dit gaat gezwind. Tot plots de sneeuw de overhand krijgt. PM parkeert de auto in een sneeuwveld en het reisgezelschap maakt zich klaar om naar boven te stappen. Gepakt en gezakt staat Rosie aan de voet van de sneeuwberg, tot haar enkels in de sneeuw. Het oranje licht van de straatlantaarn doet de sneeuw glinsteren.
En voor de derde keer die dag prent Rosie zich het moment in.
Op deze dag stond ik in de glinsterende sneeuw. In Melle. Met een nieuwe ontmoeting in het vooruitzicht.
Dit kan niet beter worden.
Rosie zet haar voeten in de voetsporen van Flander. Dat helpt, want de sneeuw is echt diep. In het sneeuwbos is het pikdonker. PM en Flander dragen hoofdlampjes en dankzij die dansende lichtjes slagen de reisgenoten erin het Huis te bereiken.
Het Huis. Met een mooie vleugelpiano, vier buffetpiano’s, een clavecimbel, een gitaar, een cello en hier en daar wat violen,
Het Huis. Met een grote kerstboom en een lieve gastvrouw.
Snel prepareert het reisgenootschap een avondmaal voor Lela en voor zichzelf.
Slapen doen ze op zolder. Naast elkaar op comfortabele matrassen.
Rosie typt nog even een bericht naar Melanie:
Deze nacht slaap ik op de zolder van een oude boerderij in een donker bos op een besneeuwde berg in Duitsland. Gute Nacht!
Subscribe to:
Posts (Atom)
