De Trip of Hoe dagen plots weken lijken en toch snel voorbijgaan: het slot.

Rosie zoekt de badkamer in het sprookjeshuis in Melle. Onderweg komt ze de vader des huizes tegen (of is het Pettson?) gehuld in een wit nachthemd.

Guten Morgen!
Dag vreemde man.

De reizigers ontbijten samen met Lela en haar wederhelft, een Marokkaanse filmmaker. Pettson vertelt over Siebenschläfers, over de talrijke zustergemeenten van Melle, over een natuurpark in de buurt.

Voor ze vertrekken wil PM nog snel een foto bij de kerstboom. Rosie neemt Flander bij de arm en Joro wordt een WOEF. Pettson trekt een lange jas aan en een hoge muts. Hij speelt zijn leaving tune op de piano ('the only song I can play') en jaagt het reisgezelschap zijn huis uit.

Het sprookjeshuis blijkt zelfs overdag een sprookje.
De auto staat nog steeds in het sneeuwveld. Gelukkig. Het veld wordt nog mooier door de opkomende zon en de wind die de bovenlaag verstuift.

Olapoooooola.

Bad Essen is mooier ’s nachts. Oeioei, wat een tegenvaller. Aangezien ze net de oudjesgymnastiek gemist hebben en er verder niets te beleven valt, ploft het reisgenootschap neer in een Brasserie voor taart en een warme drank.

Bad Essen is saai en er valt nichts fatsoenlich zu fressen.

Terug in de auto richting Grubbenvorrrrrrrrrst, want WiwiWawa en PM willen een bezoekje brengen aan twee oude bekenden. Waaw. Canadese rocker Jim en zijn Misses Zippie. Jim maakt fantastische instrumenten en haalt inspiratie uit zijn dromen.

We were rockin' along, my mates and me. I looked down and saw that I was playing an instrument I'd never seen before. So when I woke op, I started drawing...

Ze verwelkomen het gezelschap in hun heerlijk gezellige living en vullen hun maag met lekkere ajuinensoep. Uh oh, WiwiWawa's grote culinaire struikelblok, AJUINEN.
Jim denkt er het zijne van.

When I had to choose between butterflies and onions, I’d say: get rid of the butterflies.

Eigenlijk mogen de reizigers al blij zijn dat ze weten wat er in de soep zit.

When I was young and I asked what dinner would be, the answer always was: ‘don’t ask’. I’ve eaten ‘don’t ask soup’ for years.

Misses Zippie verzorgt ons zo goed.

This house is like a stream of coffee.

Jim entertaint zo geweldig.

Babies are like aliens. They infiltrate your house. Everyone is obsessed with them and goes: booeeeboeebababaaabibibibiiibibi. They live amongst you like they are one of you. Babies are monstrous aliens.

Zooooo dat de reizigers twijfelen.

Ja nee?
Blijven niet blijven?

WiwiWawa’s flexibele doch democratische stemsysteem brengt hen bij de beslissing om diezelfde avond nog naar Brussel te rijden en daar de trein te nemen naar Gent.
Ze verlaten de hartelijke warmte met bloemen in hun handen en heldenverhalen in hun hoofd. Brussel is er snel. De trein iets minder.
V-e-r-t-r-a-g-i-n-g-e-n- o-p- a-l-l-e- l-i-j-n-e-n-

Enkele uren speelkaartplezier later: dé trein!
Op de trein nog een vereeuwiging van het gezelschap door een Franstalig model.

En dan: Gent.

Rosies gevoel verandert onmiddellijk. Gent. Terug. In. Gent. Terug. Een. Confrontatie. Terug. Teurig. Terurig. Treurig.
Maar ze is niet alleen.
Ze stapt naast PM naar het centrum. Achter haar Flander, WiwiWawa en Joro. Gegiechel. Gelach. Hééérlijk.

Een nachtelijke friet bij Julien om de behouden thuiskomst te vieren. WiwiWawa waant zich in de hemel. Nog eens échte frieten, waaw.

PM heeft slaapplaats geregeld op zijn oude kot. Vlak aan de boekentoren. Een beter einde van de mooie trip kan Rosie zich niet indenken. Ze valt in slaap in de zetel van Pieter O. Onder de boekentoren. Met weer een mooie ochtend in het vooruitzicht.