Toneelspelen in Amsterdam

.
Men begint met niets, nou ja, met weinig: een lege ruimte, een paar stoelen, acht spelers en een regisseur. En heel veel goesting ook - natuurlijk.

Zeven maanden later is dat bijna niets plots iets geworden. Nog steeds zijn we met achten en één regisseur. Nog steeds is er die ruimte, met wat stoelen. En ja, wat extra attributen.
Maar er is één ding veranderd: als we, met z'n achten, in die ruimte staan, en praten, fluisteren, gieren, schreeuwen, zijn we geen spelers meer maar personages. En tussen ons is een verhaal ontstaan.
Noem het maar Rotgelach.


We zijn niet langer Femke, Steven, Jacob, Wouter, Sophie, David, Thalita en Judith, maar rare personages - koppels met nen hoek af:

Ria en Rinus
Lucas en Fleur
Robert en Annabel
Barry en - jawel - Melanie

In zeven maanden zijn we vlees en bloed geworden. Ja, met behulp van vreemde bloesjes, panty's, pakken en colbertjes, zeker. Maar ook met behulp van Barry. Niet-fictieve Barry. Niet het personage, maar de regisseur.
Hij duwde ons een nieuwe wereld in, een wereld van drie slaapkamers en een veelvoud van intriges. Hij gaf die wereld vaste vorm.
Én ons.
Én de plantjes. of toch niet, geen plantjes.

Barry schiep een wereld in zeven maanden: hij kneedde, schaafde, stampte.
En hij zag dat het goed was.




(bij deze een rare samenvatting van het stuk - let niet op de momenten tussen 0:45 en 1:10, dan gaat er wat mis)


(En niemand die vermoedde dat Melanie haar naam reeds lang bezat)