Sine Musica Nulla Vita

Rosie gaat luisteren naar een examen in het Lemmensinstituut. Het eindexamen van zus Z.
Althans, Rosie dénkt dat ze naar een examen gaat luisteren.

Terwijl ze de berg naar het conservatorium op stapt neemt ze zich voor zélf niet zenuwachtig te zijn.
Bij het vorige examen van Z. was ze érg nerveus in haar plaats.
Nu plant Rosie om een rots in de branding te zijn. Een rustpunt in de zaal.
Zonder klamme handen, buikpijn en ingehouden adem. De kalmte zelve.

Voor de deur knuffelt ze Z. Ze zoekt een plaatsje en voelt de zenuwen opborrelen.
Ojeeojeeojeeojeeojeeojee dat was niet het plan. Ojeeojeeojeeojeeojeeeeeeee.

Ojeeeojeeeeeojeeeoejeeojeeeeojeeeeeojeeeeeeeeeeojeojeojeeeeeee.

Z. komt op.
Stemt.
Begint.

Het wordt meteen duidelijk dat Rosie niet naar een examen aan het luisteren is, nee, zus Z. speelt geen examen.

Ze vertelt een verhaal.

Rosie zit op het puntje van haar stoel. Niet door zenuwen, maar uit nieuwsgierigheid en spanning.

Z. zus staat vooraan en vertelt. Ze klaagt, huilt, grapt, beschrijft, giechelt, draalt, gilt en zucht.

Voor de ogen van het publiek, van de leden van de jury, stijgt ze op. In de mooie kapel met de kleurige glasramen zweeft Z. Een paar centimeter boven de zwartwitte tegels.

Op dat moment verdwijnt ze zelfs een beetje en verschijnen Philidor, Corelli, Telemann, Hand en Vivaldi.



Op dat moment spreken zìj en leven zìj.



En dat maakt van haar een meester in de muziek.