Het begin van het begin

Hoe we aan onze namen komen.
(een wat ingewikkeld verhaal)

Meer dan een jaar geleden, tijdens de Gentse feesten (o wat vliegt de tijd!), slenterden Rosie en ik met nog enkelen wat doelloos door de stad.

Eigenlijk heette Rosie toen nog niet Rosie en ik heette nog niet Melanie. Rosie heette toen nog Doppe en ze was me net aan het vertellen hoe een zwarte man tegen haar was beginnen praten op straat.
En wat een vreemd gesprek het was geweest:

Zwarte man: Hi how are you?
Doppe: I'm fine.
Zwarte man: I've only just arrived here, and I'm a bit lonely.
Doppe: ah, ok.
Zwarte man: What's your name?
Doppe: Uh, uh, I'm Melanie...
Zwarte man: Oh, nice name!
Doppe: Yes.
Zwarte man: Perhaps we could become friends?
Doppe: Oh, I'm sorry but I don't have much time.
(haast zich weg)

Een tijdje nadat Doppe me dit verhaal had verteld, begonnen twee weirdo's in het Engels een gesprek met ons: 'Hi, what's your name?'
En ik zei zonder nadenken de eerste naam die in me opkwam: 'I'm Melanie!'
Doppe keek even kwaad naar me, en zei een beetje verbouwereerd tegen de twee: 'Uh uh I forgot.' En dan vlug: 'Oh uhm, now I remember, I'm Rosie!'

Sindsdien heet Doppe niet meer Melanie, maar Rosie. Ik heb haar naam gestolen.

Als we Engels spreken veranderen Doppe en ik in Rosie and Melanie.