Zullen ze het halen?

Bij deze post hoort een geluidsfragment:

Discover Klaus Badelt!

The battle of the Exams. Rosie and Melanie vs de Blok en het Examen.
Melanie bevecht moedig de Afleiding, Verveling en Eenzaamheid.
Rosie worstelt met taalkundigen die plots veranderen in Humpty Dumpty en haar dan vanop hun muurtje toespreken: ‘When I use a word, it means just what I choose it to mean--neither more nor less.’

Gelukkig staan ze er niet alleen voor.

Bondgenoten:
S.R.: schrandere krullenbol die altijd klaarstaat met raad en daad
JvD: zorgt met aanstekelijk enthousiasme voor iets om naar uit te kijken
C.Vdb: brengt een lichtere noot door de humor van situaties in te zien
A.R.: is anti-stress door haar relativeringsvermogen en nuchterheid

Magische dieren:
Rosie wordt geflankeerd door haar imaginaire leeuw. Voordeel: mag mee op mondelinge examens.
Melanie krijgt bijstand van haar Bonte Specht, die op schattige en ondeugende wijze steeds voor nieuwe hoop zorgt.

Elixirs:
Alpro Soya
Côte d’Or chocolade
Olijven

Let the battle begin.

Rosie zoeft langs de coupure op haar witte fiets.
Melanie stapt onversaagd de Blanden binnen.

Een harde strijd gaan ze niet uit de weg.
Bij de confrontatie is het ieder voor zich. Toch staan ze samen sterk.

Zullen onze vrienden slagen? Zullen ze het halen?
Zal ook dit avontuur eindigen met een groots vreetfestijn aan het thuisfront?

Dit was het resultaat

...

Met héél veel dank aan de uiterst sympathieke fotograaf Pieter Morlion, die overigens een erg mooie blog heeft:

morlion.net

En ná de examens volgt de kroon op het werk.

De kers op de taart.

Dat waar het eigenlijk allemaal om te doen was:

Dan krijgt onze blog een nieuwe titel-achtergrond, als nooit tevoren.

BLISS II

...
Maandag 19 mei. Een jongen genaamd Pieter Morlion trok zijn rode streepjestrui aan en stak zijn materiaal in een tas.
Hij wist precies wat hem te doen stond.
Hij wandelde naar de MacDonalds, alwaar hij één minuut voor 8 aankwam.
Hij keek wat rond zich heen, en dan naar boven, want uit de lucht kwamen vreemde - niet zo stoere - gilletjes. (En ook wel veel gelach).

Hij zag twee stipjes die langzaam groter werden, en zwaaide.
Het waren Rosie en Melanie, die zich hadden vastgeklampt aan hun paraplus.
Ze waren er blijkbaar in geslaagd van de Bagattenstraat naar de MacDonalds te vliegen, en landden nu zeer onelegant.

Pieter Morlion wandelde samen met Rosie en Melanie naar de graslei.
Daar haalde hij zijn materiaal boven.
En Rosie en Melanie hun paraplu.

Toen wandelden ze van hot naar her. En van hier naar daar. En van hier naar her.

Dit alles had een doel.
(Dat is iets voor de volgende post.)

BLISS

...
Op maandag 19 mei, om twintig voor acht, belde Rosie aan bij Melanie.
Kom binnen, zei Melanie.

Als iemand anders op dat moment in de buurt was geweest, had die het meteen gevoeld: er stond iets te gebeuren.

Rosie en Melanie wisselden blikken van verstandhouding en glimlachten. Ze wisten precies wat van hen verwacht werd.
Ze gingen naar buiten en openden hun paraplu. Plots werden ze door een windvlaag de lucht in gezogen. Toch vonden ze het ongepast gilletjes te slaken. Stoer hielden ze zich vast.

Toen ze boven de MacDonalds vlogen, zagen ze beneden een rood stipje dat zwaaide.
Een beetje onhandig daalden ze neer. Precies op tijd. 8 uur stipt. Het moment van de Afspraak.

De jongen op de afspraak had vanalles bij zich. (Zijn identiteit blijft nog even geheim.)
R & M & de jongen wandelden naar de Graslei, waar ze vanalles uitspookten:

Ze gingen langs het water zitten.
Ze gingen op paaltjes staan (de jongen op vuilnisbakken)
Ze maakten hoge (of niet zo hoge) sprongen (van euforie?)
En de jongen werd bijna overreden door een bus (met een jolige buschauffeur erin)

Dit alles had een doel. Natuurlijk.
(maar dat is iets voor de volgende post)

Eén ding is duidelijk: Rosie en Melanie hebben op 19 mei één van hun levensdoelen vervuld.
(En hun grote paraplu kapotgemaakt.)

Anticipatie

Er zit iets aan te komen... Iets spannends!

Heeft het veel zin dat ik dit schrijf?
Nee! Helemaal niet!

Alhoewel
Anticipatie is vaak net zo leuk als datgene wat men anticipeert.

(Hopelijk is iedereen nu razend nieuwsgierig.)

Feest

Het verjaardagsfeestje van Mathieu was zoals feestjes van weleer. Nog eens echt een snoépfeestje.

In plaats van in de drank te vliegen, propte ik mij vol met Vliegende Schotels (aka Zure Hosti's) en zat Melanie aan de Zoete Popcorn.

(Én er was grenadine)

Het escaleerde van een beleefde ik-snoep-normaal-nooit schuchterheid tot een stuiterende symbiose van balonnen, servietjes, muziek, nagellak, Zure Veters, zeepbellen en zwierende jurkjes.

Dit deed ons denken aan een column van Bernard Dewulf die in de loop van de paasvakantie in De Morgen verscheen. Graag delen wij deze heerlijkheid met u.

Zak

Een zàk snoep.

Alleen al het opschrijven: oud genot en heilige vraatzucht komen terug.

Herinneringen aan zwarte muizen, rode slingers. Misschien stond ik toen te kijken naar de snoepetalage naast de kerk zoals anderen, nu , naar een lingeriewinkel.

Dat er iets wonderlijks in ons gebeurt bij het ledigen van een zak snoep was toen ook al duidelijk. Nu is het officieel: 'Snoepen zit in de hersenen', wijst onderzoek uit. 'Bij het eten van calorierijk voedsel wordt in de hersenen dopamine vrijgegevn, een 'prethormoon' dat bijvoorbeeld ook vrijkomt bij seks.' Wie dus een zak snoep ledigt, vrijt zich te barsten.

Vrijzucht en vraatzucht komen op hetzelfde neer: de betere hersenschim.

Maar het mag niet meer. Tenminste, het mag nog zuinig. Wie middelbaar snoept, moet de colaflesjes tellen.

Maar aan zuinig snoepen is niets te beleven. Het is gulzig, àlles, de héle zak, of het is niet.

Men vrijt ook niet met één dropje dij.

Misschien wel de grootste nostalgie is die naar het ongebreidelde snoepen. Zeven suikerwafels na elkaar. Nu heet dat 'family pack', toen was dat voor mij alleen. De kinderjaren als orgie van dopamine. Ik herken het in het kroost: haar vlechtjes herinneren zich haar eerste jaren van snoepmoment naar snoepmoment, zoals een gigolo de mooiste navels.

En minutenlang kan ze paaseieren bestuderen, een exegese van vorm en inhoud. De dikte van de chocolade in de oren van de haas. 'Kwaliteit', zegt ze dan. Of de onbekende inhoud achter geel, roze, paars zilverpapier. En weinig vindt ze zo heerlijk als wanneer ik meedoe. De vader die zit te watertanden boven haar hoogsteigen verzameling. Zoals ze dan zegt: 'Wil jij ook een eitje?', en mijn dwaze knikken dan.

En zoals ze zucht, gebogen over haar schat aan snoepgoed: het is het voorgeborchte van minnaars.

(Bernard Dewulf)

De Volder op Zolder

De leukste les valt op vrijdag: Rituele aspecten van podium en mediale kunsten.

Filmfragmenten van Pasolini, beeldmateriaal van theatervoorstellingen, gestimuleerd worden om naar toneel te gaan, Wayn Traub die zichzelf komt verklaren.

Maar vooral: de belofte aan iets praktisch, iets creatiefs.

Schrijf een stukje alla De Volder, kom naar de Ceremonia-zolder, grimeer u en laat u gaan.

Probleem: Rosie worstelde met een deadline.

Melanie nam de koe bij de horens en schreef op een avond een stukje over de angst voor stiltes. En het krampachtig voortbabbelen over niets. Een stukje waarin het al schone gezeit wordt.

En dan de actie.

Mensen met vervormde gezichten in bevreemdende klederdracht in een ruimte. Licht. Muziek. Et voila: we waren bezig.

Een héle leuke namiddag.

Dat het ne leuke namiddag was. Kzeg dat het ne leuke namiddag was, zeggek.

Twas ne leuke namiddag. Léuk.

Vliegen

...
Donderdagochtend.

Rosie en Melanie zitten in de les Vergelijkende Literatuurwetenschap. Vooraan, noodgedwongen. Achteraan is alles vol, want naar goede gewoonte zijn ze te laat gekomen.

De les is niet eens oninteressant, maar Rosie en Melanie kunnen niet opletten. Het lukt hen gewoon écht niet.

Ze horen geen woord van wat de professor met zijn huig-r aan het vertellen is

(ze aanbidden hem dus ook helemaal niet ofzo, zoals een bepaalde jongen wel eens durft te beweren. Als ze de hele les door stilletjes lachen is dat om wat ze elkaar vertellen, niet omdat ze de professor met zijn zachte stem gezamenlijk adoreren)

Rosie en Melanie zeggen tegen elkaar dat het leuk zou zijn als ze hier op de één of andere manier naar buiten zouden kunnen sluipen. Ze stellen zich voor hoe het zou zijn als ze plots ineen zouden schrompelen tot vliegen, terwijl iedereen gewoon ijverig verder noteert... en dan, na een kakje op het hoofd te hebben gelegd van iemand die ze niet zo leuk vinden, het auditorium zouden uitvliegen. Om dan weer hun oude vertrouwde vormen aan te nemen. (inclusief Rosie's roze jasje).

Van vliegen komt het gesprek op vliegen (het werkwoord vliegen bedoel ik).
Waarop Rosie en Melanie elkaar uitleggen hoe zij precies vliegen als ze vliegen in hun dromen.
Rosie vliegt zo: met zwemmende bewegingen de lucht doorklieven (wat wel écht zéér lastig is)
Melanie vliegt zo:
- ofwel idem Melanie
- ofwel flapperende bewegingen maken, tot je pijn krijgt in je armen en steeds harder moet gaan flapperen om in de lucht te blijven, tot je uiteindelijk zachtjes neerstort.
- ofwel in kleermakerszit in de lucht zweven zoals een fakir, en je dan voortbewegen via roeibewegingen.

Dan vragen ze zich af wat nu eigenlijk de gebruikelijkste vliegwijze is.
En ze besluiten dat het wijs zou zijn daar een poll aan te wijden.

(Dit bericht dus als verantwoording van de misschien wat vreemde nieuwe poll...)
(Waarop waarschijnlijk níemand meer zal antwoorden aangezien onze blog op sterven na dood was...)
(Een representieve poll zal het dus niet worden...)
(Nou ja, dan is dat maar zo...)

wij hadden nog tegoed

...
Eerst en vooral: het spijt ons vreselijk voor de stilte...

Onlangs beseften Rosie en ik, plots, met een schok, dat het onvergeeflijk zou zijn niet meer te reppen over de bananenpoll

Maar...
*blos*
Wij moeten u teleurstellen:
nooit zullen we ECHT weten hoeveel mensen nu een banaan openen aan de kant zonder uitsteeksel...
(Al weet ik wel zeker dat het er minstens twee zijn)

Dat komt zo: er is gefraudeerd met het stemmen. Een niet nader te noemen persoon heeft - tegen alle regels in - meerdere keren gestemd.
(En dat nog eens lacherig toegegeven ook)

Niet beseffende dat het grote gevolg daarvan is:

Het mysterie van de banaan is nog steeds de wereld niet uit.
...

GENT!

...
London is passé.
Gent is the future!

Omdat alles in Gent helemaal anders is dan London...
(veel hipper natuurlijk)

...krijgt ook de blog een nieuw kleedje.
een nieuw jurkje
een nieuw jasje

(jaja, de letters hebben niet voor niets de kleur van Rosie's nieuwe Primark-jasje.)

Alles anders dus! Vernieuwing!
Alleen Rosie en Melanie zijn nog geen haar veranderd.

Happy New Year

...
Toen Rosie en Melanie de stad London uitreden zagen ze plots iets bijzonders door het autoraampje. Nee, niet iets, iemand bijzonder.

Ze ontmoetten iemand naar wie ze in vroeger tijden zeer lang op zoek waren geweest. Maar die ze nooit hadden gevonden. Tot nu, nu ze hun zoektocht al bijna waren vergeten.

Maar ze knikten, want inderdaad, zo en niet anders was het dat deze ontmoeting moest gebeuren.
En op dít moment. Op het einde én het begin van een legendarische tijd.

Toen reden ze weg, de lifter lieten ze staan. Ze reden naar Gent. En naar 2008.

En Melanie zei tegen Rosie: Laten we liften. Naar anywhere.
En Rosie zei tegen Melanie: Ja dat is goed.

En ze zwaaiden nog even naar de lifter, en hij zwaaide terug met zijn vrije arm.

Laatste bericht directly from London

Gisteren hebben Melanie en ik iets zéér vermeldenswaardig meegemaakt, e doch zal het verslag moeten wachten tot we thuis zijn.

Nu hebben we het te druk met inpakken, afscheidnemen, vertrekken, onderweg zijn en aankomen.

Dit laatste bericht directly from London is dan ook haastig bij elkaar getypt in mijn lege -maar nog steeds ontzettend warme- kamer in Hampstead.

Melanie staat nu al face-to-face met de moeilijkheid onze drie maanden Londen in een 'kleine auto' te krijgen (de zombie moèt mee).

Wij groeten jullie -voorlopig- een laatste keer met: 'Lots of Love from London'!