Toen Rosie en Melanie de stad London uitreden zagen ze plots iets bijzonders door het autoraampje. Nee, niet iets, iemand bijzonder.
Ze ontmoetten iemand naar wie ze in vroeger tijden zeer lang op zoek waren geweest. Maar die ze nooit hadden gevonden. Tot nu, nu ze hun zoektocht al bijna waren vergeten.
Maar ze knikten, want inderdaad, zo en niet anders was het dat deze ontmoeting moest gebeuren.
En op dít moment. Op het einde én het begin van een legendarische tijd.
Toen reden ze weg, de lifter lieten ze staan. Ze reden naar Gent. En naar 2008.
En Melanie zei tegen Rosie: Laten we liften. Naar anywhere.
En Rosie zei tegen Melanie: Ja dat is goed.
En ze zwaaiden nog even naar de lifter, en hij zwaaide terug met zijn vrije arm.
3 comments:
Alleen als je niet actief op zoek bent he.
Dat is wel een leuk en ook een beetje een symbolisch einde van jullie Londen-avontuur! Next?
Misschien best dat je hem liet staan, het is Charles Manson. Het avontuur van Rosie en Melanie had anders wel eens kunnen eindigen in Londen.
Post a Comment