De uitnodiging

Een zachte plof op de deurmat.
Een brief? Voor Rosie?

Ooooooooooh!

Rosie grijnst. Het is geen brief!
HET IS EEN UITNODIGING!

Beste Rosie,


Ga je mee?


PM

Rosie zegt: 'ja', pakt warme kleren en krachtvoer in en vertrekt.

Dapper he.
Dappere Rosie op een antidroefheidstrip.

Op zoek naar een stopcontact, naar elanden, naar de kerstman.

Wohoooo, spannend. Episch.

De weg gaat verder eindeloos

vanaf de deur waar hij begon.

Ik moet hem volgen,rusteloos

Tot ver achter de horizon...

(J.R.R.T.)

Blackie

Blackie staat in een kamer. Ze kent die maar al te goed. Ze hield van deze kamer. En ze hield nog meer van de bewoner.
Blackie is ziek. Ze wil aanvallen. Ze wil hem raken. Ze wil ook dingen kapot maken waar hij van houdt.
Dus ze neemt een boek uit de mooie nieuwe boekenkast.
Het is een dik boek. Een duur dik boek over kunst. Met glanzende bladzijden vol kunstwerken.
Blackie maakt een klein scheurtje.
Het gaat moeilijk. Het is zo'n mooi boek. En ze weet dat hij ervan houdt.
Ze scheurt verder. Ze scheurt een halve bladzijde eruit. Een stuk Monet dwarrelt op de grond.

Dan gaat het snel. Ze scheurt in woede en wanhoop meer bladzijden uit het boek. Ze breekt de kaft.
Ze duwt de boekenkast om en trapt op alle mooie romans.
Ze stampt op cd-doosjes, hoort cd's kraken. Ze breekt oude platen in twee.
Ze scheurt de landkaart van de muur, ze besmeert de mooie Guust-poster met ketchup. Ze neemt het broodmes en snijdt de matras aan stukken. Ze rukt de gordijnen kapot.
Als kers op de taart gooit Blackie zijn peperdure fototoestel door het raam naar beneden.
En bij elke hartslag doet het pijn. Smeerlap. Leugenaar. Bedrieger. Klootzak.
Blackie verwoest alle spullen waar hij van houdt. De vloer is bezaaid met glinsterende stukjes cd en papier. Het kraakt als ze erover loopt.

Rosie staat in een kamer, in een wereld waar ze van hield. Ze kijkt naar alle boeken, cd's, platen en prenten die hem definiëren. Die hem maken tot wie hij is. Daardoor is ze ook van al die dingen gaan houden.
Ze aait de nieuwe kast. Ze werpt een laatste blik op de Guust-poster. Ze zit even neer op het bed en bekijkt alles zorgvuldig. Dit was het epicentrum van haar lievelingswereld. Dit was haar sprookje.
Tot de prins geen prins bleek maar een betoverde gemenerik. Een lafhartige bedrieger. De betovering werd verbroken. En hij verdween met de noorderzon naar zijn nieuwe leven. Rosies hart volgde hem tevergeefs.
Niet hij, niet zijn spullen, maar zij werd aan stukken gescheurd. Hij gaf geen krimp.

Rosie kijkt om zich heen en probeert afscheid te nemen van iets dat niet meer bestaat.
Ze neemt haar warme roze sjaal en doet de deur achter zich dicht. Ze houdt van die roze sjaal, ja dat weet ze wel.
Misschien is het een begin.

Gruis

Rosie is gevallen. Van de hoogste toren in de diepste put. Ze is niet zelf gesprongen, ze is geduwd.

Rosie dacht dat ze een rotsblok was dat niet te duwen viel. Bleek dat ze gewoon een kiezeltje was, hup, weg ermee. Ze wist niet eens dat de afgrond zo dichtbij was.

Rosie is gevallen en brak in duizenden stukjes. Die stukjes begrijpen niets en kunnen niets.
Het enige wat ze bezitten zijn vlijmscherpe prachtige herinneringen. Die snijden aan twee kanten.
En ze hakken in op de stukjes, ze steken en boren en knagen, tot er van de stukjes enkel nog gruis overblijft.
Rosie-gruis. Uitzichtloos ongelukkig.

Als je Rosie-gruis tegenkomt, verwacht dan niet teveel. Maar wees vriendelijk en geduldig.
En luister naar haar. Ze heeft het nodig.

Amsterdam --> Gent

.
DE PINKELPINKEL

Paul, een Schot uit Bijltjespad, raakte vandaag
completely lost
toen hij op zoek ging naar de pinkelpinkel.

Hij vroeg de weg erheen
aan vele Hollanders
'Sorry - do you know where the pinkelpinkel is?'
'Can you please tell me where the pinkelpinkel is?'

'None of them knew where the pinkelpinkel was!'
vertelde hij nogal verontwaardigd, daarnet in de keuken.

Wát het precies is - een pinkelpinkel?
- ik vraag het me af
En hoe hij er dan toch geraakte
- geen idee

Maar hij kwam thuis met spullen
als uit een kringloopwinkel.

Amsterdam --> Gent

.
Als mensen horen over Melanie's tweelinghelft
willen ze altijd erg graag weten
Wat zijn de verschillen?
Ja, wát zijn de verschillen eigenlijk?

Melanie weet zelden wat te zeggen.
En zegt dan maar zoiets als: haar stem klinkt nét iets hoger
iets wat ooit wel eens is opgemerkt - lang geleden
maar waarvan ze niet eens weet of het nu nog steeds zo is

Maar goed.
Dat antwoord gaf ze toch maar - bij gebrek aan beter.

Een Amsterdamse klasgenoot - met wie ze dat gesprek gevoerd had
kwam haar op een dag vertellen
Als ik me jouw zus voor de geest haal
is haar stem - ik kan er niet aan doen - een ultrahoog geluid
een octaaf hoger dan jouw toch al hoge stem

Ik moest heel erg lachen bij de gedachte
(die trouwens heel ver van de werkelijkheid is)
en kon het toen niet laten
de volgende stap te nemen

een beeld:
Mijn zus - aanhoudend kletsend -
haar mond gaat dicht en open
maar het blijft stil
haar ultrasone klanken worden enkel opgevangen
door hangjongeren en kleuters

(en muizen, vertelt de klasgenoot - hij heeft zo'n systeempje tegen ongedierte, handig hoor)

Amsterdam --> Gent

TYPERING VAN DE NEDERLANDERS


In Amsterdam wordt men gehaat en geliefd
door vreemden.

Getuige Melanie die vandaag toegeroepen werd met

Schat! (toen zij koffie bestelde)
Trut! (toen zij stond te praten met een half been op het fietspad)

Gelukkig zegt dit weinig over Melanie
Maar heel veel over Nederland

Voor Inna Eels

Rosie en Melanie hebben een zeer enthousiaste lieve vriendin: Inna Eels. Zij is werkelijk een onversaagde avonturier-ster.
Inna Eels vertrekt binnenkort naar mijlenver van hier vandaan.
Afscheid namen Rosie en Melanie al wel, maar ze willen het toch nog op de blogmanier doen.
Namelijk met een gedicht. En wel een gedicht van Paul Snoek, een gemeenschappelijke oude bekende.

Inna Eels, we wensen je een fantastische reis toe. Het zal zooooo o o o spannend zijn. En heel erg mooi.
Het zal een reis worden om nooit meer te vergeten.

Aan de andere kant van het water zullen wij als piepkleine stipjes in het piepkleine landje op je wachten en aan je denken.

Tot snel! Miep miep!


Nachtwaarts

Het is wanneer de nacht
aan mijn slapeloos venster
aanleunt, dat de warmte zwaar
wordt als een molensteen.

Het is wanneer ik de manen
van de gonzende muren streel,
dat de huizen uit wandelen gaan,
bergafwaarts.

Het is dan, maar dat weten
wij niet, dat de sterren
sprinkhanen worden en zwerven
van grashalm naar grashalm,
die wij niet kunnen zien.



(Paul Snoek)

Gent - -> Amsterdam

Donderdagavond om tien na half zes. Rosie komt te laat in een onbekend auditorium. Keirap de berg opgefietst en kei uitgeput. Ze draagt haar bril, want de lenzen kriebelen. In het enorme auditorium herkent ze niemand, ze ziet alleen vage vlekken. Zelfs de prof is een vlek. En de powerpointpresentatie.

‘Niet erg’, denkt Rosie, ‘de eerste les lijken vakken toch sowieso maar vlekken’.

Ze probeert even om op te letten. Het gaat over geschiedenis. Allez, historisme. Wat is het verschil tussen bronnen en werken? Rosies gedachten dwalen af naar het eerste jaar unief, toen had ze ook een vak dat zo begon, histooooooooorische kritiek.

Het eerste jaar, de eerste indruk van de Blandijn. Het eerste gesprek met Melanie herinnert ze zich nog goed. Het was...

JAAR 1, DAG 1.

Rosie zit in de les Nederlandse taalvaardigheid. Ze worden ‘ingeleid’. Ze bestudeert de pennenzakken van de meisjes naast haar, ja om toch een of ander gesprek te kunnen beginnen moest het nodig zijn. Naast haar zit M. Toevallig? Ze weet dan nog niet dat ze met M. zoveel avonturen zal beleven. Ze start een banaal gesprek.

Rosie: ‘Ik had zoveel last van muggen vannacht, ik kon niet slapen.’

Melanie: ‘Kan je zo geen spray kopen ofzo?’

De prof plaatst de vlek van het historisme tegenover de vlek van het postmodernisme. Eeehm. De context verschilt. Dat snapt Rosie wel, en ze schrijft op: 18^e – 19^e eeuw: Verlichting <-> 20^ste – 21^ste eeuw: postmoderne tijd. Ze krijgt telefoon, genante trilfunctie: HMMM HMMM HMMM. Melanie heeft een heel grappige trilfunctie. Echt ongelooflijk wat voor een geluid haar gsm voortbrengt.

JAAR 2, SEMESTER 1.

Rosie en Melanie zitten in het aquarium. Met een broodje en aquariumsoep. Omdat ze beseffen dat dit een ongelooflijk leuke tijd is, zijn ze op voorhand al melancholisch. Melanie zucht: ‘we zitten al in de helft’. Rosie (die altijd goed voorbereid aan de dingen begint): ‘toch niet? We hebben toch nog drie jaar?’ Nee, de richting duurt maar vier jaar. Jammer. Rosie en Melanie nemen zich voor om nog meer van elk Blandijn-moment te genieten.

Het gaat plots over iets nieuws. Rosie grijpt de kans en begint opnieuw te noteren: de narratio van de ontdekking van het kind. Oei. Een narratio?

JAAR 2, SEMESTER 2.

Nederlandse Taalvaardigheid, UIJTSPRAAK. Rosie en Melanie zitten in het taallabo met een hoofdtelefoon op. Ze voeren gesprekken met Stienhoize en Pottelberg. Plots worden ze met elkaar verbonden. Ze zijn gecrasht op de maan en moeten –in standaardtaal- beslissen wat ze gaan meenemen om 250 km op de maan af te leggen. Ze discussiëren 10 minuten en 49 seconden. Over verwarmingseenheden, horlogemakers, Bloch, fotografie, zwarte gaten, ... De hele verdere dag hebben ze nog de slappe lach.

De civiliseringstheorie van N. Elias. Die vertrekt van het idee dat volwassenen veranderen. Ze worden steeds netter en tammer. Oeioei. Rosie zucht. Ze wil tijdreizen. De tijd terugspoelen naar het eerste jaar. Ze beseft wel dat ze gemakkelijk in haar herinneringen alles mooier maakt, maar ze weet zeker dat ze de vier Blandijnjaren nooit mooier kan voorstellen dan ze waren. Ze denkt nog aan Melanie die blochbroodjes buitmaakt, aan Min Wei Lin, aan de Londonervaring, aan door Gent fietsen met Devolder-gezichten, aan Plan P, aan ....

HMMM HMMM HMMM, bericht ontvangen van een blandijnmakker: ‘Verleden en toekomst bestaan slechts voorzover wij eraan denken’.

Rosie denkt: ‘daar zit iets in’ en doet eindelijk de ultieme opletpoging.

Geluksvogel

Amsterdam --> Gent

Dinsdag 29 september
De avond in Carré is net een week geleden.

En wéér - het is bijna niet te geloven - wordt Melanie door het geluk belaagd.

Ze snapt het zelf niet goed, maar heeft het niet erg moeilijk met aanvaarden dat ze dan maar voor geluk geboren is.

M. zit in de les, 's ochtends, afgeleid. Want naast haar ligt een boekje met de titel:
Dido en Aeneas
Ze vraagt de eigenares van het boekje wat er precies in staat
het blijkt de tekst van een voorstelling te zijn
Dido en Aeneas, van Purcell. In de stadsschouwburg, première diezelfde avond.

M. vraagt meteen hoe ze kaartjes kan bestellen. Die blijken duur én uitverkocht.
Het meisje van het boekje weet het allemaal perfect, want zij werkt er, in de stadsschouwburg.

En heeft het voorrecht vanavond te gaan kijken.
M. wou dat ze haar was, en droomt de hele les over een voorstelling waar zij niet binnen mag.

Het einde van de les. M. en het meisje gaan naar buiten, pratend.
Het meisje wordt gebeld.
De vriendin met wie ze naar de stadsschouwburg wou, blijkt ziek
maakt M op het gesprek

...M kruist haar vingers...

... en wordt verhoord

Het meisje zegt: de persoon met wie ik zou gaan heeft afgezegd
wil jij graag mee?
Oooooooooooooooooooooo! denkt M.
Ja, graag! zegt ze.

's Avonds zit ze in de Stadsschouwburg,
waar zich een schitterende opera voor haar ogen afspeelt.
Voor de tweede keer in één week
helemaal
overdonderd.



Worden al haar Amsterdamse dinsdagen zo?

Amsterdam --> Gent

...
16.30: Melanie zit te werken op haar kamer maar treuzelt met haar werk.
16.45: M. krijgt telefoon van een Amsterdamse die ze ergens heeft ontmoet.
Of ze meegaat naar Carré, naar West Side Story. Ze werkt daar in de weekends, en heeft kaartjes kunnen krijgen.
WEST SIDE STORY IN CARRE !!! - dat laat ze zich geen twee keer zeggen.

20.00
Carre is overweldigend. West Side Story nog meer.
M laat zich van haar sokken blazen
houdt haar adem in
vergeet waar ze het heeft.

Amsterdam --> Gent

HOE MELANIE EEN KAMER KREEG
of
RITJE IN EEN CAROUSSEL

een verhaal dat niet onverteld mag blijven, al lijkt het alweer lang geleden.

Dag 1 in Amsterdam: Melanie spoedt zich van hot naar her (en wordt meteen herinnerd aan kastjes en deuren in London).

Pas 's avonds gaat ze naar haar kamer toe - ze houdt haar hart vast -
haar dure kot is een container. Een van de vijfhonderd die daar in het noorden neergezet is. Net buiten de stad.


Iedereen een eigen hok - keuken - badkamer
Wit en kaal als je er binnenkomt.
Niemand praat tegen een andere hokbewoner

(Nu overdrijf ik wel een beetje - maar leuk is anders.)

Ze voelt er meteen niet-thuis.


Vrede nemen met de situatie lukt niet - ze probeert het, maar faalt meteen
De volgende dagen zijn een hel:
Melanie kan 's nachts niet slapen en tekent om de tijd te doden dan maar posters:
'Who wants to change his/her room with shared facilities for a room with private facilities?'
Ze doorkruist de stad en hangt ze overal op.
Geen resultaat voorlopig, dus gaat ze helemaal ten einde raad maar aan alle deuren kloppen van het huis waar ze het liefst wil wonen, Bijltjespad: 'Hi, I'm Judith, any chance you want to change rooms with a private room?' Geen succes - aanvankelijk - tot het moment waarop alle hoop verloren lijkt: Melanie ontmoet een meisje dat graag wil verhuizen!
:-) :-) :-)
maar niet naar Stavangerweg... ze wil naar Diemen.
:-( :-( :-(
De oplossing nog steeds veraf gaat Melanie maar weer naar huis (naar hok)
valt eindelijk in slaap
en krijgt plots 's nachts een sms'je van iemand die haar oproep heeft gezien wieweetwaar in town
nu nog in Diemen woont, maar graag wil ruilen voor Stavangerweg

pas 's ochtends dringt het tot haar door dat de oplossing er bijna is!

Het Masterplan is dit: een caroussel:

the girl van Bijltjespad verhuist naar Diemen
the girl van Diemen naar Stavangerweg
en Melanie verruilt haar dure hok voor Bijltjespad

Nooit eerder meegemaakt! zegt de huisvestingsvrouw.

Maar goed. Het moet allemaal heel vlug gaan dan, er wordt gepakt, gejuicht, gesprint.
Te nauwernood op tijd voor het tekenen van het contract.
Een vader wordt gebeld - die rijdt meteen van België naar Amsterdam, en helpt ze alle drie verhuizen.

Blij zijn ze alledrie, Claudia, Julia, en Melanie. Al is dat nogal zacht gezegd.

Maar goed, zo ging het dus,
zo belandde Melanie in Bijltjespad
om zich er meteen thuis te voelen.
...

Gent <--> Amsterdam

...
We waren even uitgeschreven
We hadden het te druk met veel te veel om op te noemen

maar hebben even geleden beslist
ons eindelijk weer wat in te schrijven

De situatie roept erom!
R&M zijn veel te ver van elkaar verwijderd,
en waarmee beter afstand overbruggen
dan met schrijven

We gaan elkaar dus blogposts schrijven!
Rosie als vanouds uit Gent
Melanie nu uit Amsterdam

Het lijkt erop dat onze blog weer een nieuw kleedje nodig heeft
of jurkje, zoals ze dat hier zeggen
In elk geval blijft PM véruit de beste jurkenfabriceerder!
We hopen dus...
PM?
...