Gruis

Rosie is gevallen. Van de hoogste toren in de diepste put. Ze is niet zelf gesprongen, ze is geduwd.

Rosie dacht dat ze een rotsblok was dat niet te duwen viel. Bleek dat ze gewoon een kiezeltje was, hup, weg ermee. Ze wist niet eens dat de afgrond zo dichtbij was.

Rosie is gevallen en brak in duizenden stukjes. Die stukjes begrijpen niets en kunnen niets.
Het enige wat ze bezitten zijn vlijmscherpe prachtige herinneringen. Die snijden aan twee kanten.
En ze hakken in op de stukjes, ze steken en boren en knagen, tot er van de stukjes enkel nog gruis overblijft.
Rosie-gruis. Uitzichtloos ongelukkig.

Als je Rosie-gruis tegenkomt, verwacht dan niet teveel. Maar wees vriendelijk en geduldig.
En luister naar haar. Ze heeft het nodig.