Voor Inna Eels

Rosie en Melanie hebben een zeer enthousiaste lieve vriendin: Inna Eels. Zij is werkelijk een onversaagde avonturier-ster.
Inna Eels vertrekt binnenkort naar mijlenver van hier vandaan.
Afscheid namen Rosie en Melanie al wel, maar ze willen het toch nog op de blogmanier doen.
Namelijk met een gedicht. En wel een gedicht van Paul Snoek, een gemeenschappelijke oude bekende.

Inna Eels, we wensen je een fantastische reis toe. Het zal zooooo o o o spannend zijn. En heel erg mooi.
Het zal een reis worden om nooit meer te vergeten.

Aan de andere kant van het water zullen wij als piepkleine stipjes in het piepkleine landje op je wachten en aan je denken.

Tot snel! Miep miep!


Nachtwaarts

Het is wanneer de nacht
aan mijn slapeloos venster
aanleunt, dat de warmte zwaar
wordt als een molensteen.

Het is wanneer ik de manen
van de gonzende muren streel,
dat de huizen uit wandelen gaan,
bergafwaarts.

Het is dan, maar dat weten
wij niet, dat de sterren
sprinkhanen worden en zwerven
van grashalm naar grashalm,
die wij niet kunnen zien.



(Paul Snoek)

Gent - -> Amsterdam

Donderdagavond om tien na half zes. Rosie komt te laat in een onbekend auditorium. Keirap de berg opgefietst en kei uitgeput. Ze draagt haar bril, want de lenzen kriebelen. In het enorme auditorium herkent ze niemand, ze ziet alleen vage vlekken. Zelfs de prof is een vlek. En de powerpointpresentatie.

‘Niet erg’, denkt Rosie, ‘de eerste les lijken vakken toch sowieso maar vlekken’.

Ze probeert even om op te letten. Het gaat over geschiedenis. Allez, historisme. Wat is het verschil tussen bronnen en werken? Rosies gedachten dwalen af naar het eerste jaar unief, toen had ze ook een vak dat zo begon, histooooooooorische kritiek.

Het eerste jaar, de eerste indruk van de Blandijn. Het eerste gesprek met Melanie herinnert ze zich nog goed. Het was...

JAAR 1, DAG 1.

Rosie zit in de les Nederlandse taalvaardigheid. Ze worden ‘ingeleid’. Ze bestudeert de pennenzakken van de meisjes naast haar, ja om toch een of ander gesprek te kunnen beginnen moest het nodig zijn. Naast haar zit M. Toevallig? Ze weet dan nog niet dat ze met M. zoveel avonturen zal beleven. Ze start een banaal gesprek.

Rosie: ‘Ik had zoveel last van muggen vannacht, ik kon niet slapen.’

Melanie: ‘Kan je zo geen spray kopen ofzo?’

De prof plaatst de vlek van het historisme tegenover de vlek van het postmodernisme. Eeehm. De context verschilt. Dat snapt Rosie wel, en ze schrijft op: 18^e – 19^e eeuw: Verlichting <-> 20^ste – 21^ste eeuw: postmoderne tijd. Ze krijgt telefoon, genante trilfunctie: HMMM HMMM HMMM. Melanie heeft een heel grappige trilfunctie. Echt ongelooflijk wat voor een geluid haar gsm voortbrengt.

JAAR 2, SEMESTER 1.

Rosie en Melanie zitten in het aquarium. Met een broodje en aquariumsoep. Omdat ze beseffen dat dit een ongelooflijk leuke tijd is, zijn ze op voorhand al melancholisch. Melanie zucht: ‘we zitten al in de helft’. Rosie (die altijd goed voorbereid aan de dingen begint): ‘toch niet? We hebben toch nog drie jaar?’ Nee, de richting duurt maar vier jaar. Jammer. Rosie en Melanie nemen zich voor om nog meer van elk Blandijn-moment te genieten.

Het gaat plots over iets nieuws. Rosie grijpt de kans en begint opnieuw te noteren: de narratio van de ontdekking van het kind. Oei. Een narratio?

JAAR 2, SEMESTER 2.

Nederlandse Taalvaardigheid, UIJTSPRAAK. Rosie en Melanie zitten in het taallabo met een hoofdtelefoon op. Ze voeren gesprekken met Stienhoize en Pottelberg. Plots worden ze met elkaar verbonden. Ze zijn gecrasht op de maan en moeten –in standaardtaal- beslissen wat ze gaan meenemen om 250 km op de maan af te leggen. Ze discussiëren 10 minuten en 49 seconden. Over verwarmingseenheden, horlogemakers, Bloch, fotografie, zwarte gaten, ... De hele verdere dag hebben ze nog de slappe lach.

De civiliseringstheorie van N. Elias. Die vertrekt van het idee dat volwassenen veranderen. Ze worden steeds netter en tammer. Oeioei. Rosie zucht. Ze wil tijdreizen. De tijd terugspoelen naar het eerste jaar. Ze beseft wel dat ze gemakkelijk in haar herinneringen alles mooier maakt, maar ze weet zeker dat ze de vier Blandijnjaren nooit mooier kan voorstellen dan ze waren. Ze denkt nog aan Melanie die blochbroodjes buitmaakt, aan Min Wei Lin, aan de Londonervaring, aan door Gent fietsen met Devolder-gezichten, aan Plan P, aan ....

HMMM HMMM HMMM, bericht ontvangen van een blandijnmakker: ‘Verleden en toekomst bestaan slechts voorzover wij eraan denken’.

Rosie denkt: ‘daar zit iets in’ en doet eindelijk de ultieme opletpoging.

Geluksvogel

Amsterdam --> Gent

Dinsdag 29 september
De avond in Carré is net een week geleden.

En wéér - het is bijna niet te geloven - wordt Melanie door het geluk belaagd.

Ze snapt het zelf niet goed, maar heeft het niet erg moeilijk met aanvaarden dat ze dan maar voor geluk geboren is.

M. zit in de les, 's ochtends, afgeleid. Want naast haar ligt een boekje met de titel:
Dido en Aeneas
Ze vraagt de eigenares van het boekje wat er precies in staat
het blijkt de tekst van een voorstelling te zijn
Dido en Aeneas, van Purcell. In de stadsschouwburg, première diezelfde avond.

M. vraagt meteen hoe ze kaartjes kan bestellen. Die blijken duur én uitverkocht.
Het meisje van het boekje weet het allemaal perfect, want zij werkt er, in de stadsschouwburg.

En heeft het voorrecht vanavond te gaan kijken.
M. wou dat ze haar was, en droomt de hele les over een voorstelling waar zij niet binnen mag.

Het einde van de les. M. en het meisje gaan naar buiten, pratend.
Het meisje wordt gebeld.
De vriendin met wie ze naar de stadsschouwburg wou, blijkt ziek
maakt M op het gesprek

...M kruist haar vingers...

... en wordt verhoord

Het meisje zegt: de persoon met wie ik zou gaan heeft afgezegd
wil jij graag mee?
Oooooooooooooooooooooo! denkt M.
Ja, graag! zegt ze.

's Avonds zit ze in de Stadsschouwburg,
waar zich een schitterende opera voor haar ogen afspeelt.
Voor de tweede keer in één week
helemaal
overdonderd.



Worden al haar Amsterdamse dinsdagen zo?

Amsterdam --> Gent

...
16.30: Melanie zit te werken op haar kamer maar treuzelt met haar werk.
16.45: M. krijgt telefoon van een Amsterdamse die ze ergens heeft ontmoet.
Of ze meegaat naar Carré, naar West Side Story. Ze werkt daar in de weekends, en heeft kaartjes kunnen krijgen.
WEST SIDE STORY IN CARRE !!! - dat laat ze zich geen twee keer zeggen.

20.00
Carre is overweldigend. West Side Story nog meer.
M laat zich van haar sokken blazen
houdt haar adem in
vergeet waar ze het heeft.

Amsterdam --> Gent

HOE MELANIE EEN KAMER KREEG
of
RITJE IN EEN CAROUSSEL

een verhaal dat niet onverteld mag blijven, al lijkt het alweer lang geleden.

Dag 1 in Amsterdam: Melanie spoedt zich van hot naar her (en wordt meteen herinnerd aan kastjes en deuren in London).

Pas 's avonds gaat ze naar haar kamer toe - ze houdt haar hart vast -
haar dure kot is een container. Een van de vijfhonderd die daar in het noorden neergezet is. Net buiten de stad.


Iedereen een eigen hok - keuken - badkamer
Wit en kaal als je er binnenkomt.
Niemand praat tegen een andere hokbewoner

(Nu overdrijf ik wel een beetje - maar leuk is anders.)

Ze voelt er meteen niet-thuis.


Vrede nemen met de situatie lukt niet - ze probeert het, maar faalt meteen
De volgende dagen zijn een hel:
Melanie kan 's nachts niet slapen en tekent om de tijd te doden dan maar posters:
'Who wants to change his/her room with shared facilities for a room with private facilities?'
Ze doorkruist de stad en hangt ze overal op.
Geen resultaat voorlopig, dus gaat ze helemaal ten einde raad maar aan alle deuren kloppen van het huis waar ze het liefst wil wonen, Bijltjespad: 'Hi, I'm Judith, any chance you want to change rooms with a private room?' Geen succes - aanvankelijk - tot het moment waarop alle hoop verloren lijkt: Melanie ontmoet een meisje dat graag wil verhuizen!
:-) :-) :-)
maar niet naar Stavangerweg... ze wil naar Diemen.
:-( :-( :-(
De oplossing nog steeds veraf gaat Melanie maar weer naar huis (naar hok)
valt eindelijk in slaap
en krijgt plots 's nachts een sms'je van iemand die haar oproep heeft gezien wieweetwaar in town
nu nog in Diemen woont, maar graag wil ruilen voor Stavangerweg

pas 's ochtends dringt het tot haar door dat de oplossing er bijna is!

Het Masterplan is dit: een caroussel:

the girl van Bijltjespad verhuist naar Diemen
the girl van Diemen naar Stavangerweg
en Melanie verruilt haar dure hok voor Bijltjespad

Nooit eerder meegemaakt! zegt de huisvestingsvrouw.

Maar goed. Het moet allemaal heel vlug gaan dan, er wordt gepakt, gejuicht, gesprint.
Te nauwernood op tijd voor het tekenen van het contract.
Een vader wordt gebeld - die rijdt meteen van België naar Amsterdam, en helpt ze alle drie verhuizen.

Blij zijn ze alledrie, Claudia, Julia, en Melanie. Al is dat nogal zacht gezegd.

Maar goed, zo ging het dus,
zo belandde Melanie in Bijltjespad
om zich er meteen thuis te voelen.
...

Gent <--> Amsterdam

...
We waren even uitgeschreven
We hadden het te druk met veel te veel om op te noemen

maar hebben even geleden beslist
ons eindelijk weer wat in te schrijven

De situatie roept erom!
R&M zijn veel te ver van elkaar verwijderd,
en waarmee beter afstand overbruggen
dan met schrijven

We gaan elkaar dus blogposts schrijven!
Rosie als vanouds uit Gent
Melanie nu uit Amsterdam

Het lijkt erop dat onze blog weer een nieuw kleedje nodig heeft
of jurkje, zoals ze dat hier zeggen
In elk geval blijft PM véruit de beste jurkenfabriceerder!
We hopen dus...
PM?
...

T - pauze

Rosie en Melanie zijn even uitgeschreven. Letterloos.

Hoe dat komt? Ze hebben een T gecreëerd. Een T die aaneenhangt van stellingen, meningen, structuren, citaten, schrijftaal en woorden. Vooral woorden. Letters. Lettertjes.

Knetterende lettertjes. Betweterige lettertjes.
Uitputtend.

Gelukkig voor hen kennen ze een geletterde T.T. op wie ze altijd kunnen terugvallen bij chronische taalvermoeidheid.

Die T.T. gunnen ze jullie van harte, zodat er iets te lezen valt terwijl zij hun batterijen opladen.

Z

Ik was moe.
Ik kon geen letter meer zien.
Ik wilde ook geen letter meer zien.
Ik wilde alleen nog maar slapen, ergens achteraf,
onder een lege hemel
en in warm en ongeletterd gras.


En de z dan?
Welke z?
De z van zuiver, zinderend en zoen.


Ik zuchtte, ik was zó moe...
maar iemand draaide zich naar mij toe
en gaf mij een zuivere, een zinderende, een letterlijke zoen.


Waar is de a?

(Toon Tellegen)

Rosies waterige donderdagavond

Rosie zit op haar kot alleen. Helemaal natgeregend na de vioolles - heen én terug - echt geen weer om een hond door te jagen.

Normaal met haar geliefde een avond doorgebracht maar hij is er plots vandoor naar Engeland. Zomaar ineens onverwacht.

Het leven is aan de impulsieven. Met bijgevolg droeve lieven.

En nu luistert Rosie naar haar nieuwe (oude) plaat en naait letters op haar nieuwe kousen, opdat haar zusjes ze weer niet inpikken.

Ja de wereld is aan de pikkers. Met bijgevolg sokkenloze zusters.

O ja o ja.

De avond draait anders uit. Natgeregend tot op het vel, een uur bibberend les volgen, terug natgeregend worden, lastige chauffeurs, een plots vertrek naar Engeland.

Zielige druppelende koude donderdagavond.

En nu dus een kopje thee, sokken naaien en een plaatje.

Gezellig, gewoon in Gent.

R&M exclusive

Een voordeel aan gemaskerde bals: iedereen geraakt binnen. Zo ook Rosie en Melanie. Op het meest exclusieve gemaskerde bal van Gent.

Chez Mathieu: gouden ballonnen, champagne, bailey’s in Hoegaerden glazen, enorme kandelaars, cupcakes, vers exotisch fruit. À volonté – écht, grenzenverleggend à volonté.
Onidentificeerbare gulzigheid, een ander voordeel van maskers.

Het belangrijkste van de avond : het volk. Wadden vòlk! Kate Moss, Serena Vanderwoodsen, Blair Waldorf, Liv Tyler..
(In Gent?)

Gemaskerd plezier: dansen in de enorme balzaal (hoeveel balzalen herbergt Gent?), interessante gesprekken voeren met de incrowd (of niet?), kapsels versieren met gouden ballonnen (van wie?) en -stiekem- genieten van ontmaskerende momenten (aha!).

De tijd vloog.
Kate Moss en Liv Tyler namen hun fiets (een witte en een gele) en fietsten babbelend de vroege ochtend in. Richting NYC.
R&M namen hun persoonlijke limo naar huis.

Of niet?

Muziek is alles

Zondagavond concert. Enigmavariaties van Elgar. Dvorak’s celloconcerto.
We zijn allemaal in het zwart. In een blauwe zaal.
(We hadden evengoed groen kunnen dragen en spelen in een gouden zaal. De kleuren maken weinig verschil)

De concentratie. De onderlinge relaties. De jarenlange vriendschap.

De eerste violist knipoogt naar de knappe eerste celliste. T en T. Ze lachen.
Samenzweerders.


Samen groeten.

En dan ... de muziek.

Mooie T. Getalenteerde T.
Ze spelen hun solo schitterend.

We spelen allemaal met vuur. Geïnspireerd en geleid door de energierijke, gevoelige, schattige dirigent: ‘het interesseert me niet als iemand van jullie teleurgesteld is, moe, ziek, of boos. Op dit moment bouwen wij iets zo belangrijk, zo uniek, iets dat alleen nu bestaat’.

Hoe is het mogelijk? Zoveel stress, zoveel thesisgedachten, hersenspinsels, zoveel vragen over het komende jaar (wat? waar? hoe? waarom?), zoveel vragen tout-court. Ze verdwijnen.

Bij Dvorak. Bij Debussy. Bij Barber. Bij Mozart. Bij Bach.


Elke keer opnieuw de creatie. Elke keer subtiel anders.
En het gaat niet om het vergeten van minder leuke dingen. Dat is niet het doel.
Het gaat om het beleven. Om het moment. Om deze ene kans om nù te creëren. Om nu mee te voelen. Om de muziek.

Muziek is geluk, creativiteit, verdriet, melancholie, nostalgie, hoop, woede, forte, piano, stilte, rust, gewoel, con amore, tutti, solo, vivace, allegro, pianissississimo. Het moment. Het moment. Telkens het nu. Het nu.
En ook nog nu.


Nu.


(en nu)

Het slagen van Plan P!

...
Plan P is geslaagd. Het had niet beter kunnen lopen.

Pegasus en Zwielpaard ontrafelden de boodschap, slaagden in hun missie. Ze doorliepen het Blandijnparcours met glans.

Plan P bracht licht in het donker, in het donker van een auditorium.

'De decaan moest het weten', zei het Zwielpaard.
'Moeten die twee geen thesis schrijven?', zei Pegasus.
(Ja, die twee moeten een thesis schrijven)

Oef. Geen plan Pc.

People we would like to meet

.
People we would like to meet:

'Jean-Guihen Queyras, wereldberoemde cellist, die we graag voor ons zouden doen spelen in een houten hutje'

WENS VERVULD

Hij speelde voor ons op 7 maart 2009. Onder een houten gewelf.

Thanks, Jean, now you're a
person we liked to meet