Muziek is alles

Zondagavond concert. Enigmavariaties van Elgar. Dvorak’s celloconcerto.
We zijn allemaal in het zwart. In een blauwe zaal.
(We hadden evengoed groen kunnen dragen en spelen in een gouden zaal. De kleuren maken weinig verschil)

De concentratie. De onderlinge relaties. De jarenlange vriendschap.

De eerste violist knipoogt naar de knappe eerste celliste. T en T. Ze lachen.
Samenzweerders.


Samen groeten.

En dan ... de muziek.

Mooie T. Getalenteerde T.
Ze spelen hun solo schitterend.

We spelen allemaal met vuur. Geïnspireerd en geleid door de energierijke, gevoelige, schattige dirigent: ‘het interesseert me niet als iemand van jullie teleurgesteld is, moe, ziek, of boos. Op dit moment bouwen wij iets zo belangrijk, zo uniek, iets dat alleen nu bestaat’.

Hoe is het mogelijk? Zoveel stress, zoveel thesisgedachten, hersenspinsels, zoveel vragen over het komende jaar (wat? waar? hoe? waarom?), zoveel vragen tout-court. Ze verdwijnen.

Bij Dvorak. Bij Debussy. Bij Barber. Bij Mozart. Bij Bach.


Elke keer opnieuw de creatie. Elke keer subtiel anders.
En het gaat niet om het vergeten van minder leuke dingen. Dat is niet het doel.
Het gaat om het beleven. Om het moment. Om deze ene kans om nù te creëren. Om nu mee te voelen. Om de muziek.

Muziek is geluk, creativiteit, verdriet, melancholie, nostalgie, hoop, woede, forte, piano, stilte, rust, gewoel, con amore, tutti, solo, vivace, allegro, pianissississimo. Het moment. Het moment. Telkens het nu. Het nu.
En ook nog nu.


Nu.


(en nu)