Pegasus in blue

Plan P viel in het water. Pegasus heeft gefaald.

Haar vriend, het Zwielpaard, bracht ons op de hoogte:
‘Pegasus laat weten dat ze het spoor bijster is. :)’

Pegasus, vraag het Zwielpaard-weet-al om hulp bij het kaartlezen.
Haast je, waag je opnieuw naar de trabla. Liefst morgenvroeg, de aanwijzingen kunnen verdwijnen.

Breng ons dan de laatste boodschap over en we regelen een nieuwe ontmoeting.

Boodschap aan Pegasus

Pegasus, antwoord op dit bericht vóór maandag.
U staat vanalles te wachten.

Gisteren in de Geus

...
Er werd gejazzjamd in de Geus, gisteren.
Wij zaten op een meter afstand van de toeter van de trompettist.

Het was een mooi ensemble: een pianist, een contrabassist, een gitarist, een trompettist en een drummer (een slagwerkist).

'Zeide gulder ready?'
Instemmende blikken, en ze schoten in gang. Virtuoze solo's, loopjes, ladders,
Nonchalant, alsof er niets aan was.

'Het is bijna een dierenbosfeest', zei Rosie. En toen zag ik het ook, het was opmerkelijk:
De pianist leek héél erg op de eekhoorn,
de drummer op de mier,
de trompettist op de relmuis,
de contrabassist op de sprinkhaan.

Maar toen was er een wissel van de wacht: een nieuwe zangeres zong mee.
En even later een nieuwe gitarist.
En de wacht blééf wisselen.
Want toen kwam een Gentse zanger op.
En een saxofonist.
En later nog een saxofonist.
En nog een jonge drummer.

Ze wisselden elkaar af: spelen, pinten drinken, spelen, pinten drinken.

En op het eind was er nóg een wissel van de wacht.
Toen mochten wij ook meedoen. Wij traden op als...
levende pupiter van de kleine trompettist.

Waarom R&M zijn zoals de eekhoorn

...
De eekhoorn zat op een divan en at het ene stuk taart na het andere. Langzaam zakte hij achterover terwijl zijn buik dikker en dikker werd. Tenslotte was zijn buik zo dik dat niemand er meer overheen kon kijken. Vol ontzag dromde iedereen samen voor de eekhoorn die nog steeds doorging met eten, maar niemand slaagde erin, zelfs op zijn tenen, en ten slotte zelfs op een stoel, om over de enorme buik heen te kijken. Men hoorde wel het gerommel van de taarten, maar men kon er slechts naar gissen wat zich daarachter afspeelde, hoe hij daar uit zijn ogen keek, en hoe hij daar nog altijd at.

(Toon Tellegen)

Het was feest in Connaught Hall. Op lange tafels stonden grote schalen met gerechten. De ogen van R&M gleden meteen naar de laatste tafel.
Drie soorten taart. Chocoladetaart, aardbeientaart en citroentaart. Zonde die niet alledrie te proeven.

R&M aten, lepelden het ene na het andere stuk binnen, bleven eten.
Ze werden dikker en dikker.
En namen als toetje nóg een stuk taart, chocolade, die was de beste.
Ze eindigden op bed, niet in staat zich nog een centimeter te bewegen, met buiken als bollen, als tonnen, als bergen.

Oogverblindend Praag

..

Oogverblindend mooi, de bouwsels daar in praag.

(Maar hoog. Men krijgt er zere nekken van.)

.

Oogverblindend moet de zon waarschijnlijk zijn, als die blikkert in de Moldau.

(al was er nu geen zon)

.

En toch. Het oogverblindendst zijn de shops.

Men weet niet waar men eerst moet kijken. Enkel dat er niet te kiezen valt.

.

Beeldjes, vazen en Swarovski kristallen.

waterlelies

paarden

katjes

een pauw met blauwe staart en ogen

Hello Kitty

Assepoester

en... en...

Daar staan ze dan, de Pragenaars, voor de vitrine

Smachtend naar een regenboogkristallen zeemeermin te kijken.

En dan zijn er nog oorringen, baboushka's en gladgelakte trekpoppen.

En, speciaal voor C & S: een andere vitrine, die even oogverblindend blinkt, en lonkt...

Harry en Herman

Dit is een waargebeurd verhaal, over B. en J. die naar Amsterdam reisden om daar drie mensen te bezoeken:
- Anne-Sophie
- Harry (Mulisch)
- Herman (Van Veen)

Voorbereidselen voor het Harry-bezoek:
- eigen profiel verzinnen (intelligent, mysterieus en enigszins naïef en vleiend)
- krijtlijnen van het gesprek uitstippelen
- Mulisch-quotes uit het hoofd leren (één van A-S's grote talenten)
- pudding maken

Het was een dag van omwegen.
- Langs de Albert Heyn, voor roze koeken, stroopwafels en puddingpoeder.
- Dan de tram op, een steelpan met pudding in de hand.
- Naar het Leidsplein. Aanbellen bij Mulisch. Gesprek door de parlofoon

J: Hallo, bent u meneer Mulisch?
Harry: Hier woont geen meneer Mulisch.

Tweede poging:
B: Hallo, wij komen Harry Mulisch pudding brengen.
Harry: Hier woont geen Harry Mulisch.

Toen hebben we, B, A-S en ik, de pudding maar zelf opgegeten (in een Ierse pub).
Meneer Mulisch, had u maar opengedaan!
Het smaakte heerlijk.

Volgende bezoek: bij Herman in Carré.
Wat zong hij mooi. Zo mooi dat op het eind de mensen bleven klappen. En bléven klappen, klappen!
Bisnummer 1, 2, 3...
Toen staakte het geklap.

Tot... wij, met z'n drie, weer héél hard begonnen
en plotsklaps klapte heel Carré weer mee.
Bisnummer 4, 5, 6

En toen riep B., smekend: Spetter pieter pater!
Herman keek naar ons met zijn blauwe ogen
wou bijna gaan zingen

TOEN
een Hollandse roet in de pudding kwam gooien: Zing Anne voor me, ik heet óók Anne!

TSK!

Herman keek ons nog even aan, verontschuldigend, en zei: Sorry, maar het is al laat. Geen liedjes meer.

We keken sip maar toen...
vingen de podiumtechniekers aan:

Spetter pieter pater
Lekker in het water
Ga maar vast naar huis
Ik kom een druppel later

La-lalalalala-lalalalalala-lalalalalala
...

Rosies Kapperbezoek

...

Het rijk van Kristof, kapper Kaprijke.
Klassieke muziek. Ijverig geknip en gekap. Goeie ouderwetse kapstoelen.
Heerlijk ruikende producten (vanille! vanille! Nu weet ik waarom Melanie zo tevreden was).

K.: Ah, ben je uit je toren ontsnapt?

De helft van mijn vlecht moest eraan geloven.

(neem in het vervolg gewoon de trap)

Kunstjes met slierten haar en scherpe mesjes, wat gefoefel met twee haardrogers en klaar! Nieuw haar! Nieuw jaar!

Stoerte

...
Melanie en ik stonden op een hoek van een straat. Te babbelen en te verkleumen.
Maar vooral te babbelen.

Over stoerheid. Stoerheid is écht een interessant fenomeen.
(Hier bleef Melanie even hangen: wat is de zelfstandige vorm van stoer: stoerheid? stoerte? Stoerte klinkt wel nog stoerder dan stoerheid...)

‘Doen’ mensen stoer of ‘zijn’ ze stoer? Stoerte is misschien gewoon een aanpassing aan bepaalde omstandigheden.

Stoer en lief sluiten elkaar niet wederzijds uit. Zeggen dat iemand niet lief is omdat hij/zij stoer is zou zo'n redeneerfout zijn waarvan we ons de naam niet meer kunnen herinneren (aiaiai, sorry Braeckie).

Melanie opperde: als we nu aan iemand die écht stoer is gewoon het antwoord zouden vrágen.
Gewoon zo:
'Hé! We vroegen ons af: bén jij stoer, of dóe je stoer?'

Het risico is wel dat we klop krijgen. Stoere mensen delen nogal vlug klappen uit.

Mmm.
We overliepen even de kenmerken.

Iemand die altijd zijn/haar schouders ophaalt als je iets enthousiast vertelt
Iemand die alleen bier drinkt, zelfs bij het eten
Iemand die wil dat er voor hem gekookt wordt (enkel toepasbaar op exemplaren van het mannelijke geslacht)
Iemand met een leren vest
Iemand die enkel Herman Brusselmans of Jef Geeraerts leest
Iemand die af en toe vuilbakken gaat omshotten met zijn/haar maten

Wie is stoer en zou ons geen klappen geven?
We overliepen enkele bekenden en minder bekenden.
Wie?

Op dat moment fietste Rugzakske voorbij. Rugzakske is stoer.

Wij: ‘Hei Rugzakske! Ben jij stoer, of doe jij stoer?’

Rugzakske maakte bruusk rechtsomkeer en stopte met piepende remmen voor onze neus, vroeg ‘Wat denk je?’, slingerde zijn rugzakske over de ene, dan over de andere schouder en fietste weer weg.

Nog een kenmerk van stoere mensen: vragen met vragen beantwoorden.

De C.R.C. in actie

Gisteren trokken R&M naar de Fatima aan de zwartezusterstraat.

Vanaf negen uur zouden de anderen arriveren.
Eentje zat er al de hele avond aan de bar te wachten.
Te wachten op R&M. Want R&M kwamen met een doel. Ze hadden twee dingen meegebracht. Harde en zachte.

Lang geleden kwam in de Fatima de Breiclub bijeen. De Breiclub is niet meer, R&M waren gekomen om de traditie nieuw leven in te blazen.

Met z'n drieën aan een tafeltje met twee kaarsen. Twee tonics en een glaasje kraantjeswater.

Ze stonden voor een moeilijke taak: zo geloofwaardig mogelijk breien al konden ze geen draad op de naald krijgen.
De redding kwam in de vorm van twee andere leden.

Ook al zagen ze geen steek bij het kaarslicht, ook al is Rosies vierkantjespatroon mislukt, ook al leek niemand echt een plan te hebben: de club is gered.

R&M zijn lid van een club. Een club die andere clubs erbovenop helpt.

De Clubreddersclub.

Het feestje van M.

...
Rosie en Melanie hebben een vriend, Mathieu, die houdt van feestjes, themafeestjes, én van uitersten, tegengestelden.
Water en vuur...
Beach and Western.

R&M zijn beter in Western dan in Beach. Geen bikini's voor hen, tenzij in hun haar.
Maar beter dan een bikini in het haar is: een cactus in het haar. In Rosie's haar.
Zie zelf:

Rosie's dot-cactus was gevaarlijk. Gevaarlijker dan de pot-cactus op tafel... levensgroot en wandelend.

Er ontstond paniek, iedereen liep weg van de Gevaarlijke (maar Vriendelijke) Reuzencactus.
Het strand op het kot van Matthieu lag er plots heel verlaten bij. De visjes waren nog niet eens allemaal op.

Melanie en de Cactus liepen de deur uit, de koude in.

Uit de verte riep Mathieu riep hen nog iets na, het was het thema van het volgende Mathieu-feestje...

Het einde van de avond was er, maar in de verte was er alweer iets nieuws in zicht.
Een stipje dat groter en groter zou worden.

Melanie en de Grote Cactus sprongen op hun fietsen... die geen fietsen meer, maar hengsten waren.

Ze reden weg in gallop - het zand stoof op - en werden kleiner, en nog kleiner, tot ze zelf twee kleine stipjes waren, aan de horizon van Gent.

De verhalenvertellers

...
Gisteren, in Gent, was er een Gratis-in-Gent-event. Iedereen die gisteren om 9u niet bij Betty in de Rococo was, had ongelijk. Want er werden de vreemdste, sterkste, kruidigste verhalen verteld die we in tijden hadden gehoord.

Over vervloekingen, menseneters, prinsen, Johanna's, Rosita's, en gebroken harten.
Allemaal waren ze echt gebeurd.
'Als ik het niet met mijn eigen ogen had gezien, had ik het zelf nooit geloofd, maar tóch was het zo, ik zag de tuinslang bewegen.'

Soms vergaten we haast te ademen. Tot... het meestal toch goed afliep. Gelukkig.
Al kwam er heel veel bloed bij te pas, en het verlies van heel wat lichaamsdelen.

Maar wij slurpten thee, en aten koekjes, en verslikten ons af en toe als het te spannend werd.

En dan was er ook nog Betty, de barvrouw, misschien wel het meest bijzondere verhaal van allemaal. We begrepen: ze was zélf het 'vleugje mysterie' in haar ijsthee. Ze bracht ons drank, en heel veel warmte. (Dat laatste stond ook op de kaart.)
En, tot slot, om ons te verwennen, kersen-amandellikeur, 'vóór jullie vertrekken, om de koude door te komen', 'omdat jullie zo goed in het decor pasten'.
De koude voelden we niet meer.

Benoeming van de BGF

...
Melopee

Onder de maan schuift de lange rivier
Over de lange rivier schuift moede de maan
Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee

Langs het hoogriet
langs de laagwei
schuift de kano naar zee
schuift met de schuivende maan de kano naar zee
Zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man
Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee

Paul van Ostaijen


Een half jaar te laat, máár: we hebben een titelachtergrond.
We hadden er ons geen betere kunnen wensen.

Dat allemaal dankzij Pieter Morlion. Die bij deze door Rosie & Melanie wordt benoemd tot ... Beste der Gentse Fotografen.
(brrravooo, brravoooo)