Een uur na Departuur

Ik ben terug van Departuur.

Het hoofd vol van Stijn Vrancken, die ook vorig jaar voor mij de show stal.
Een vriendelijke spriet dandy/womaniser die krachtige poëzie schrijft. En die ook zeer leuk kan brengen.
Heerlijk. En grappig. En mooi.

(zijn poëzie he)

Stijn Vrancken lijkt pret te hebben in alles. Met alles. Met zijn hele lijf. Met zijn blauwe grinnikende ogen.

Verder Bernard Dewulf die over z'n dochtertje vertelt. Alles en iedereen glimlacht en wil meer. Méér verhaaltjes.


Het enige probleem nu is dat ik -na zo'n avond van knetterende liefdesgedichten (ook Marquez was van de partij)- niet goed kan slapen. En wat wil babbelen.
Bij voorkeur met Vrancken of Dewulf.

Wat me ook bijbleef is een zin van Carl De Strijcker. Hier komt ie.





Hier hang ik dan aan het gordijn
en miauw me blauw naar jou.










(kan je het je voorstellen, ja?)