The Royal Orchestral Society

Melanie en ik hebben eindelijk een orkestje gevonden.
En wat voor één!
Een orkestje vol ouderen van dagen. Oude vrouwtjes met reusachtige ronde brillen, maar vooràl een hele hoop schattige oude gentlemen. Met het allermooiste Britse accent.
'This is your first appearance here?'
Zo vertederend.

Sibelius Symphonie Nr. 2. Mijn collega's knikken en lachen bemoedigend naar achter: 'you're doing a good job, girl!'

Meet Joe and Janet the violaplayers. Meet de ongelooflijk vriendelijke man van de partituren. Meet de dwarsfluitspelende, lichtjes mankende, superschattige oude gentleman die voor de tea and biscuits zorgt. Meet de vrouw die ons doorheen een wirwar van gangen en deuren naar de repetitieruimte bracht.
'We go in through that door. We might come out the same way or through that gate overthere. It depends on which he leaves unlocked.'

Oude ventjes zijn bijna van het schattigste dat er is. We willen er later absoluut zelf een. En mocht het gebeuren dat we zonder zitten dan weten we al waar we ze vandaan kunnen halen!