Thursday 22 November 2007

Umbrella

...
Soms loop je over straat - onoplettend - en plots komt iemand recht op je af. Een passer-by die je moet kruisen.
Je ziet het te laat.

Je wijkt uit naar links.
De ander ook. Op hetzelfde moment.
(verwarde gezichten)
Je wijkt uit naar rechts. Gehaast. In een reflex. Een poging om de situatie op te lossen.
De ander ook. Op hetzelfde moment.
(lachtende gezichten)

Dit is één van de dingen waar ik in één klap goedgezind van kan worden.

Gisterenavond liep ik over straat. In een Londense plensbui.
Met natte voeten.
(één van de dingen waar ik in één klap slechtgezind van kan worden)

En met een paraplu. (Gelukkig maar.)
Zeer onoplettend, denkend aan mijn natte voeten.

Toen kwam er plots - ik zag het te laat - iemand recht op mij af. Ook een parapludrager. We moesten kruisen.

Ik deed mijn paraplu omhoog.
Hij ook.
(verwarde gezichten)
Ik deed mijn paraplu omlaag.
Hij ook.
(lachende gezichten)

Of hoe men best wel gelukkig kan zijn met natte voeten.
...

4 comments:

Kek said...

Zelfs van dit te lezen, word ik al een beetje gelukkig: het is bijna poëzie...

Anonymous said...

Guess who the other one was?
Me!

Anonymous said...

You're a liar, Hugh! It was me!

kathleen said...

Kijk, dat is nu echt een mooi stukje, Melanie.
Literatuur, jawel.
Bij deze is het bewezen: je bent niet van de melkboer!