Het begin: een coach van London naar Yorkshire.
Het landschap gleed voorbij en wij vulden de tijd met imagining hoe onze host zou zijn.
Hoe haar huis zou zijn.
En haar katten.
Én het eten. Natuurlijk. Want dat was het enige wat ons was verteld: They feed you well.
De bus stopte en daar stond ze: Patricia Chandler. Met een Engelse a.
Een oude dame met een warme rode jas en wit haar.
Die onvergetelijke dingen zei.
Aan de traffic lights: Shall we push that button, in case it does something?
We bezochten York Minster. Een enorme kathedraal. The seat of the archbishop of York.
Patricia betaalde voor ons. Ietwat verbazend, met kredietkaart. I insist. It's only plastic money, so I won't notice.
In een slaapverwekkend warme auto reden we naar Thirsk. Rond 4 p.m. I try to avoid driving in the dark.
Naar een huis vol potjes (expiry date: october 1986), boeken, beeldjes, tapijtjes, kadertjes en valse bloemen.
En zonder tv of computer.
Alwaar drie katten en een heleboel ganzen, eenden en kippen ons opwachtten. Om gevoederd te worden. (Het varken was overleden.)
Wij werden ook gevoederd. Yes, she fed us well indeed. We kregen chocoladecake. En thee.
Pat: Would you like tea? No no, probably not...
Wij (naar elkaar kijkend): uhm yes, actually we wóuld like to have tea.
Pat: Milk?
Wij: No thanks.
Pat: No milk? Are you certain?
Wij: Yes we are.
Pat: Those Belgians. How does your prime minister, Mister Haan (ze doelt op De Haene) drink his tea? Without milk?
Wij: He probably drinks coffee in stead of tea.
Pat: O dear. Those Belgians.
De katten heetten Oscar, Ginger en Scallywag (the naughty one, won't eat his medecine). Ze waren enorm, harig en ros. (Nee niet ros. Ginger.)
Gesprekken tussen Patricia en haar katten:
Pat: They don't have a government, do they, Petkins? They do perfectly without one.
Ginger: (spint)
Pat: O you naughty cat. You like the fuss, don't you? You'll miss the fuss when the Belgian ladies are gone, won't you?
Scallywag: (spint)
Pat: Let's put on the radio, shall we, Oscar? See if Belgium has a government yet.
Oscar: (spint)
We kookten samen.
Met ontstellend grote hoeveelheden echte boter. They say it makes you fat, but I like it.
Én rozijntjes. In alles. Yes, I like sultana's.
Én room. 'I think the cream is in a tipping stage now.'
En gingen toen slapen in een zeer warm bed in een zeer koude kamer.
Zeer behaaglijk. Dankzij de zeven lagen spreitjes en breikleedjes en dekentjes. (Net de prinses op de erwt. Onder de erwt.)
We woke up. Ontbeten. (Pat was naar de kerk.)
En gingen de misty moors bekijken. 'We're in the clouds now.'
En een vervallen kasteel. I am a life member of the National Trust. Can we get in for free?
En een monastery. Waar Patricia zélf nog had gewoond. En waar elke zomer daffodils bloeiden. Die elk jaar in een boeketje naar de Queen Mother werden gestuurd.
De avond begon weer om 4 p.m. We scrabbleden. En praatten.
'The English should have the euro. But they won't. Because they want the pound. They should have the euro and call it 'pound'.
'I once tried to make a Christmas cake, but I mixed up the proportions. Turned out that I could make eight cakes of it. So I put them in the freezer and we ate one of the cakes each year. For eight years.'
Dat was het dus. De bus naar London wachtte niet.
Maar wij zijn in Yorkshire geweest. En hebben toch voor twee dagen bij de fantastische Patricia Chandler gelogeerd.
(Who fed us well indeed.)
13 comments:
Meer van dat!
Wij willen meer!
Echt zalig!
Hartverwarmend op koude, donkere dagen als deze...
Keii knoezig!!!
^_^
Vooral over de Haan
hihihi
en met die katten
hihihi
zorgt maar da ge niet op die Londense stenen valt, Does! ;)
Spijtig dat Patricia Chandler geen internet heeft, ik denk dat ze evenzeer van dit verslag zou genieten als ik gedaan heb! Jaja, Engeland ...
Spijtig dat Patricia Chandler geen internet heeft, ik denk dat ze evenzeer van dit verslag zou genieten als ik gedaan heb! Jaja, Engeland ...
Wat een fantastisch verslag alweer, mijn lieve schrijfster-zus.
Haha, en wat grappig van die Christmas-cakes...
What’s in a name? Volgens Julia Capulet hoegenaamd niets: “That which we call a rose/By any other name would smell as sweet." En ze heeft gelijk. Kijk maar naar de naam van jullie gastvrouw in Yorkshire. Daar was iets mee, vond ik al meteen, maar het duurde even voor het tot me doordrong dat het de welluidende combinatie was van twee masters of crime fiction, Patricia Highsmith en Raymond Chandler. Dan verwacht je toch een onheilspellende setting, dreigende schaduwen, flikkerende messen, doodsrochels. Maar nee, jullie kwamen terecht in the opposite: een gezellig huis vol katten en boeken met als hoogtepunt van techniek een radio. And she fed you well, with tea, ginger, cake, sultanas, cream, butter and friendship. En er waren een warm bed en kleedjes en dekentjes. Midsummer zonder Murder. Hoewel, hoewel... The misty Moors, a derelict castle, the ruins of a monastery… zit daar niet de stof in voor een héél eng verhaal? Misschien moeten jullie nog eens teruggaan om te achterhalen of Julia Capulet echt wel gelijk had. Benieuwd naar de volgende aflevering.
Fantastisch!
..en een prachtige ruïne, met typische Engelse kleuren. Heerlijk.
Diane!
Haha Candice! Ja, daar doet het wel aan denken :-)
wat een mooi geschreven verhaal, en zo lief, meneer, als ik van uitroeptekens hield plaatste ik er één.
Ooit (nee, vraag me nu niet hoe lang geleden) keerde ik euforisch terug van een schooltrip (14 dagen) naar Whitby (North Yorkshire).
De 'moors' hadden me met een ongeneeslijk romantisch gevoel opgezadeld en mijn hoofd tolde omdat ik, geheel onverwacht, het graf van Charlotte Brontë ontdekt had, de schrijfster van een van mijn lievelingsboeken.
's Nachts slopen we ons hotel uit om onszelf de stuipen op het lijf te jagen. We beklommen de kliffen tot we de ruines van wat ooit de majestueuze Whitby Abbey was bereikten, en daar - was het echt of maakten we elkaar gewoon gek met onze spookverhalen - zagen we de geest van de heilige Hilda uit het hoogste raam kijken en op de wenteltrap zagen we Constance de Beverly, een middeleeuwse non die haar kap over de haag gegooid had voor een ridder. Het zou haar heugen: voor straf werd ze rechtopstaand en levend ingemetseld in de kelder van de abdij.
En daar was ze, of ook weer niet.
Gillend (maar ook weer niet te luid, kwestie van de geesten niet al te zeer op de zenuwen te werken) renden we terug naar het hotel.
De kasteelruine op de foto deed me meteen weer aan die nacht denken.
Niet toevallig vond Bram Stoker zijn inspiratie voor Dracula in Whitby.
En kijk, ik vond in die kleine anekdote misschien wel een vleug inspiratie voor iets wat enkele jaren later zou plaatsvinden.
Post a Comment